Om iets voor 9 staat een correct hotelontbijtje ons op te wachten. Het Duracell-konijn dat me gisteravond nog incheckte, is nu ook verantwoordelijk voor het buffet. Ze duikt de keuken in en uit, vult koffie en beleg aan en checkt ondertussen nog enkele andere gasten uit.
Wanneer wij uitchecken, staat ze in een kamertje tafellakens te strijken.
Toch zwaait ze ons uit met een kwinkslag en begroet ze met een glimlach enkele nieuwe toeristen.
Het is onze laatste vakantiedag. Dankzij de tips van mijn buurman André, kunnen we gericht de betere champagnes gaan verkennen.
Het eerste adresje in Bergères-Lès-Vertus is zo klein dat er niet eens een aankondigingsbord van het domein aan de gevel hangt. Het gebrek aan marketing wordt echter ruimschoots gecompenseerd door de werklust en de gastvrijheid van de wijnboer.
Eric is nog de enige wijnboer uit de regio die alle stadia van de productie zelf in handen heeft, de andere besteden bepaalde fases uit.
Swa en ik rekenen onze aankoop af en we nemen afscheid. Hij keert naar huis terug, terwijl ik nog een extra domein opzoek van het fraaie lijstje van mijn buurman. Ook dit domein is een schot in de roos.
Zwaar beladen (de auto bedoel ik natuurlijk) keer ik terug naar België.
Het nadeel van veel bagage is dat je elk putje in de weg voelt. Als prinses op de erwt moet je echter al veel moeite doen in Frankrijk om hier hinder van te ondervinden.
In België is het heel anders gesteld. Je voelt letterlijk aan de weg wanneer je ons Belgenlandje binnen rijdt. Het wegdek is ruwer en voorzien van putten, kraters en met asfalt opgelapte ravijnen.
Ook eigen aan ons land, blijkbaar, zijn de wegenwerken. Alleen al tot Brussel zijn er maar liefst 4 werven die … stil liggen. Als automobilist moet je je snelheid in geen tijd terugbrengen tot 70 km per uur met een hijgende buitenlandse trucker in je achteruitkijkspiegel. Tel daar nog enkele asverschuivingen bij en je weet dat hier ellende van moet komen.
De bordjes naast de lege werven met de boodschap ‘opgepast: ook werken tijdens het weekend en ’s nachts’ getuigen van goede marketing, maar de werklust blijkt in de praktijk heel wat minder te zijn. In feite lachen ze de gedupeerde automobilist in het gezicht uit.
Het is duidelijk: alles is nog hetzelfde als voorheen.
Niettemin was het een fantastische reis en al onze aankopen mogen gezien worden. 39 dozen en 2 vaatjes zullen een mooi plekje krijgen.
(26 mei 2012)
sur ma route 
Geef een reactie