Huh? 2.45 uur? De telefoon doet zijn uiterste best om ons uit een korte nachtrust op te schrikken. We springen fluks uit ons bed, want we weten wat er aan zit te komen.
Vandaag, vanmorgen dus, staat Aboe Simbel ons op te wachten. Om half vijf een binnenlandse vlucht. In de klerekou wachten tot die trage Egyptische zon uit haar bed wil komen.
Het eindresultaat mag er echter wezen: een prachtig verlichte tempel, groots van zichzelf. Grootser door de verhuis die hij heeft ondergaan.
Om 9 uur zijn we gelukkig en tevree terug op de Love Boat voor een verkwikkend ontbijt. Een half uur later zitten we op een andere boot, een kleinere dan, voor een korte cursus vogelen. Met de directeur van een natuurreservaat gaan we beestjes kijken, vliegende beestjes dan. Je kunt je niet inbeelden hoeveel blauwe en zwarte reigers er op de Nijl zitten.
Van op de Nijl hebben we een schitterend panoramisch zicht op het begin van de Saharawoestijn. Ook de graftempels met optrekbaan voor sarcofagen (in een volgende ijstijd bruikbaar als oefenpiste voor beginnende skiërs) komen netjes voor de fotolens liggen.
De siësta loopt uit die dag, tot een uur of 8, het moment waarop iedereen gedrappeerd in Oosterse tapijten en gordijnen, kleurrijke hoedjes en rinkelende nepgouden siermuntjes het restaurant binnentreedt voor wat een groots opgezette Oosterse avond zou worden.
De pauwen en parelhoenen van de groep hebben rijkelijk geïnvesteerd in deze once-in-a-lifetime outfit en lopen, zoals het pluimdieren betaamt ronkend en pronkend door het schip. We proberen niet helemaal uit de toon te vallen en knopen een tafellaken op ons hoofd.
(16 januari 2003)
sur ma route 
Geef een reactie