Met vijf kinderen op reis, het heeft zo z’n voordelen: er is altijd iets te beleven, voortdurend word je overdonderd door hun spitsvondigheid, telkens weer die onverwachte zaken die het leven boeiend maken. Alleen ’s ochtends, zo rond een uur of 5 hoeft dat niet per se.
Het begint met één kreet, geeuw of onverwachte beweging in een kamer waar drie lotgenoten, die anders de luxe hebben om een eigen kamer te hebben met alles eraan en erop, nu voor het eerst de sponde delen. De fysische wet van actie en reactie laat nooit lang op zich wachten en voor je het weet is iedereen van de wereld, en de wereld is van iedereen. Behalve dan beide ouderparen, die proberen een lichte roes uit te slapen.
Het voordeel van kinderen is dat je hen een doel kunt geven dat zo weinig zinvol is als de splitsing van BHV, maar waar ze toch zo in opgaan als ware het de weg naar de oplossing van een of ander wereldprobleem. ‘Om ter langste slapen’ is er zo eentje. Wie het langst de nachtelijke en ochtendlijke rust weet te bewaren krijgt twee doosjes cornflakes. De Severais Verherstraetens, Eric Van Rompuys en Bart de Wevers van deze wereld zouden er ongetwijfeld geen genoegen mee nemen en er de term ‘kaakslagpaternalisme’ voor in de mond nemen, maar de twee ouderkoppels van dienst wagen toch hun kans met deze inzet.
Net zoals de nood om eens even gerust te zitten en te praten over ‘grote-mensen-dingen’. Inspelend op de creatieve geesten van de kids die dansen, toneeltjes spelen en breakdansen, komt de idee naar boven dat ze op het einde van de week samen een show zullen geven voor de ouders. Een gepersonaliseerd programmaboekje is target n°1. We kopen ons daarmee minstens een half uur relatieve rust.
Gezien de miezerigheid waarmee het Correzische weer zich op gang trekt bij het begin van deze nieuwe week, besluiten we een eerste programmawissel door te voeren. Geen bezoek aan de tegenhanger van de Lilse Bergen vandaag, want we willen geen ziektekiemen stimuleren door de kinderen bij ondermaatse temperaturen te laten wildwateren.
Een bezoek aan het Domaine de Reynou in Le Vigen is het alternatief. Een alternatief dat zeer in de smaak valt bij jong en oud. Niet de drukte en beslotenheid van de Antwerpse Zoo, maar een zee van ruimte waar dieren en planten tot hun recht komen. Klimmen op heuvelruggen, zwalpen tussen rietwouden, kuieren op eindeloze paadjes langs uitgestrekte velden vol bizons, geitjes, giraffen, emoes en ander twee- en viervoetig gebezig, het neemt algauw een uur of 5 in beslag.
Het domaine, ‘parc’ of ‘zoo’ willen ze zich niet noemen, is duidelijk nog in (her)opbouw en de vele werven op het domein geven aan dat het hen menens is om op termijn een volwaardige toeristische trekpleister voor de Corrèze te worden.
Na een dag zoveel vlees al dan niet enthousiast te zien rondhuppelen in zijn natuurlijke biotoop, krijgt een mens al eens zin in een stukje eten. Het duurt letterlijk 2 minuten of de barbecue smeult kort na aankomst aan de gite.
Onder het prachtige oude afdak van het schoolgebouwtje zien we de temperatuur van de kolen geleidelijk aan eenzame hoogten innemen, en zien we ook dat het weer in deze geen spelbreker wil zijn. De zon komt warempel opnieuw tevoorschijn en dwingt de temperatuur enkele graden te klimmen.
(9 juli 2012)
sur ma route 
Geef een reactie