Het kampioenschap ‘om ter langste slapen’ heeft zijn effect. Voor het eerst sinds de start van de vakantie wordt er geen krimp gegeven voor 7 uur.
Goed uitgeslapen trekken we naar de watervallen van Jumel. De kinderen hebben er de tijd van hun leven, vallen enkele knieën open struikelend over de uitstekende rotsen en vormen de basis voor enkele fijne fotomomenten die onmiddellijk worden vereeuwigd.
Na de lange trip hebben de kinderknietjes wel een verfrissing verdiend. Het Ola-bord met de lokale glaciale zuivelproducten wordt dan ook deskundig gescreend door de vijfkoppige kinderjury. Even later: 5 glunderende kinderkopjes.
Voor we naar de gite trekken, passeren we nog even langs Tulle. Niet ‘Thule’ van de Zweedse corbillardfirma die dakkoffers weet te fabriceren, maar het middeleeuwse dorpje pal in de Corrèze. Zo pal ligt het centrum echter niet want de GPS leidt ons richting stationsbuurt op zo’n 2,5 kilometer van wat het feitelijke historische centrum blijkt.
Vandaag hebben de kinderen dus aardig wat kilometers achter de schoenveters. Eerst ‘top-down en bottom-up’ in Jumel, daarna etalagepoten kwekend doorheen Tulle. Waarschijnlijk daarom zijn ze bijna allemaal tegelijk in slaapstand gegaan vanavond.
Tijd voor de papa’s om te dromen over een huis in Frankrijk, een droom die me sinds onze reis in de Languedoc niet meer los laat. Ooit zal het ervan komen, dat is zeker, maar wanneer?
Met Koen heb ik een perfecte mede-droomgenoot over een stukje paradijs in eigen broekzak. Een oude hoeve of een ander uniek gebouwtje kopen, verbouwen en verhuren en er bij momenten zelf nog van genieten ook. Dat lijkt me de eerste stap.
Stap twee is heel wat moeilijker en is een col buiten categorie momenteel: de boel de boel laten en andere oorden opzoeken in het zuiden. Het enige wat dan nog op je visitekaartje staat is: fulltime levensgenieter.
Niet dat ik me nu niet amuseer. Integendeel. Ik heb me nog nooit zo goed gevoeld als vandaag de dag. Toch weet ik dat ik dit tempo nooit zal kunnen blijven volhouden ‘when I’m sixty-four’. Misschien dringt zich over enige tijd een grondige carriereheroriëntering op en kiezen we ervoor om zuidelijker oorden op te zoeken. Wie weet? Voor de prijs moeten we het alvast niet laten: voor een luttele 20.000 euro heb je hier in de Corrèze 2300 vierkante meter grond met zicht op het paradijs. Een kasteel, net onder de categorie Beaujeu, heb je hier voor 500.000 euro.
Na grondig gegrasduin in de immobrochure die we hebben meegegrist in Tulle, kruip ik met weer iets concretere dromen onder de wol.
(10 juli 2012)
sur ma route 
Geef een reactie