Het is rustdag voor iedereen

Met alleen een straffe espresso achter de kiezen, tik ik Aubeterre-sur-Dronne in als bestemming. Liesbeth heeft niet veel te doen tijdens het rijden, want er valt weinig te navigeren. Het is rustdag voor iedereen.

Aubeterre ligt aan de Dronne, een riviertje dat voorbestemd is voor allerhande watersporten die me van nature uit de kriebels geven. Opnieuw: het is rustdag voor iedereen. Ik ontsnap dus met veel plezier aan een paar uurtjes dobberen in een kano.

Volgens het overzicht van de lokale marktjes moeten we vandaag in Aubeterre zijn. Het is de enige zondagsmarkt in de regio.

Op het dorpspleintje heerst er een gezellige drukte, maar die komt eerder van de overvolle terrassen dan van de markt. Er staan, ruim geteld, 10 kraampjes. Waarschijnlijk denken de andere marktkramers ook: het is rustdag voor iedereen.

Met twee baguettes onder de arm verkennen we de rest van het pittoreske dorpje. Aubeterre is niet het dorp waar je gezien de hoogteverschillen vlot met de auto overal geraakt en dus voetgangers kunt hinderen. Toch ken ik weinig dorpen waar zoveel oude wegeltjes als wandelsteegjes en -trapjes zijn ingericht. Ze brengen je overal waar je zijn wil, zonder dat je ook maar een keer gehinderd wordt.

De Eglise Saint-Jacques is zo’n vergeten pareltje. De middagzon werpt alles wat ze in haar mars heeft op de sobere romaanse gevel waardoor de arcaden en de beeldrijke kapitelen tot leven komen. Binnenin is het opvallend licht voor een romaans kerkje. Het grote moderne glasraam achter het altaar begeleidt het zonnige exterieur naar binnen.

Aubeterre heeft nog een tweede opvallende kerk. De monolithische Saint-Jean werd in de 12de eeuw volledig uitgegraven in de kalkrotsen van de kasteelheuvel. De centrale ruimte is maar liefst 27 meter lang en 20 meter hoog. De zuilen zijn ronduit indrukwekkend.

We hebben de voorbije jaren al tientallen kerken en kathedralen bezocht, maar deze is echt uniek. In plaats van op een open plek tonnen steen aan te rukken om er een godshuis mee op te trekken, moest men bijna 1000 jaar geleden in Aubeterre evenveel tonnen kalksteen weghalen om een dergelijke kerk over te houden. Dezelfde kunst om uit een blok marmer een David te halen.

Na een smoothie en een bordje foie gras-tapas op een zonnig terras met zicht op de Dronne rijden we terug naar Péreuil voor een champagnebrunch.

De namiddag glijdt voorbij zonder dat we het goed en wel beseffen. De kinderen dagen elkaar uit aan de zwemkom, mama leest een boek, papa tikt een reisverslag. De zon draait overuren al werpt een voorbijschuivende wolk af en toe wat schaduw. De bijen in het bloemperkje achter onze tuinstoelen zijn hyperkinetisch. Blijkbaar is het niet voor iedereen een rustdag. Bij tijden wanen we ons op het circuit van Le Mans. Zoveel drukte maken die beestjes.

Om de namiddag even te breken maken Els en de kinderen rond het domein een wandeling. Bij de eerste regendruppels keert Finn vroeger dan gepland terug naar de gite. Niet omdat zijn haar zou gaan kroezelen (een genetische eigenschap via moederskant), want zijn snit is veel te kort. Tien minuten later hoor ik een zacht snorrend geluid. Finn ligt zalig languit in de bakoven. Siësta-time. Het is rustdag voor iedereen.

Ondanks alle wilde plannen om er een compleet rustige zondag van te maken, hijs ik me op mijn door testosteron ondersteunde schild en begin ik aan de heroïsche voorbereiding van de barbecue. De houtskool wordt deskundig op z’n Homer Simpsons nat gesproeid met brandalcohol en in de fik gestoken. De gevulde slakjes beginnen al te pruttelen in de kruidenboter nog voor ze effectief op de rooster liggen, de tournedos schroeit heerlijk dicht bij een tweede bakbeurt en de met roquefort gevulde champignons zorgen voor de finishing touch.

Drink daarbij een zomerse wijn uit de Gaillac, een streek waar ze ook niet verlegen zitten om een wijnrankje of een zonnebloempje meer of minder, en de avond is al geslaagd nog voor hij begonnen is.

We eindigen de avond dieprood in de Cahors met een Domaine D’Homs, een wijndomeintje dat we dit najaar zeker nog eens zullen aandoen.

(3 augustus 2014)