De tafel staat binnen gedekt voor vier wanneer ik met de dagelijkse baguette terug kom van Saint-James. Volgens de thermometer van de Audi is het 15,5 graden buiten. De zachte regen, gaat af en toe over in miezerig weer om even later weer alle sluizen open te gooien.
Het is de eerste keer dat we binnen moeten eten in een week. Hoogst uitzonderlijk volgens de graaf en de gravin. De ochtenden zijn meestal somber, koud en nat, maar naarmate de dag zich op gang trekt, klaart het op.
We nemen afscheid van het koppel in de grote inkomhal van het kasteel. Een statiefoto wordt voor het nageslacht ingekaderd.
Volgens Google maps is het 4 uur en 30 min rijden naar de volgende gite. We schrikken van de reistijd, omdat we vanuit Zoersel op 8 uur tijd aan de poort van de gite zouden staan en we zitten nu toch al een heel stuk in Frankrijk.
Liesbeth, onze gps-mevrouw, ziet het nog somberder in. Ze geeft nog een uur extra reistijd aan als we de oprijlaan van het kasteeldomein afrijden. Dit weekend is een van de drukste weekends van het jaar in Frankrijk. De filekaart van Bison futé kleurt zwart op de Route du Soleil nog voor Lyon, maar ook op de snelwegen ter hoogte van Parijs en richting Bordeaux staat alles al lekker aan te schuiven.
Liesbeth, genoemd naar kersvers minister Liesbeth Homans, rekent zich suf op alternatieve routes en verandert voortdurend de aankomsttijd. “De-e rou-te werd ver-an-derd om-wille van de ac-tu-e-le verkeers-si-tu-atie,” kokhalst Liesbeth de woorden uit de luidsprekers. Alleen het Antwerps accent ontbreekt, anders zou je zweren dat Homans ooit zelf de gps-stem als vakantiewerk heeft ingesproken.
Ze stuurt ons door het centrum van Nantes omdat de weg naar Bordeaux al vanaf daar vast zit. De laatste 200 kilometer bollen we zelfs volledig op departementale en nationale wegen omdat de tolwegen afzien door een verkeersindigestie. Er zal door heel wat chauffeurs vanavond stevig veel wijn geconsumeerd worden in de Bordeaux-regio om al die verloren uren te verdrinken.
In de laatste 50 kilometer stijgt de temperatuur van 16 graden naar 23,5. De donkergrijze wolken kleuren wit en zien eruit als grote toefen crème fraîche tegen de stralend blauwe lucht. De wijngaarden met cognacdruiven en de eindeloze zonnebloemvelden zonnebaden plots in de brandende augustuszon.
We arriveren 20 minuten vroeger dan Liesbeth vanmorgen had ingeschat en we zijn ondertussen ook nog een half uurtje aan de kant gaan staan voor de beste autoparkinglunch die er bestaat: boterhammen met ei. Al bij al hebben we dus vlot gereden ondanks de soms zware regenvlagen.
Een drukkende warmte overvalt ons alsof na een mosselmaaltijd in een chique mosselrestaurant de garçon een wasmand vol warmvochtige doekjes over je tafelgenoten uitkapt. In de schaduw is het 27 graden, in de zon is de gevoelstemperatuur vulkanisch op de geelwitte kiezel.
Dominique en Tania, de eigenaars van de gite staan ons al op te wachten. Twee jaar geleden kochten ze dit huis op 6000 m2 samen met enkele aanpalende akkers die ze nu verpachten aan lokale boeren. Het zicht op de prachtige patronen die de rijen wijnranken over het heuvelige landschap trekken en op de miljoenen zonnebloemen was een koopje.
In Frankrijk een nieuw leven opbouwen was al langer een droom van het koppel en toen ook Julie, de prille tienerdochter, onmiddellijk positief reageerde op het zotte idee van pa en ma, werden verschillende Franse immo’s ingeschakeld. Oorspronkelijk waren ze van plan om gewoon hier te komen wonen en werken, tot de makelaar influisterde dat er in de regio behoefte is aan gites. Dominique heeft het eerste jaar het huis grondig opgefrist en de vroegere stalling verbouwd tot gite. Julie kon zo haar laatste jaar basisonderwijs nog in België afwerken. Vorig jaar zijn ze met z’n drieën naar de Charentes verhuisd.
Dominique leidt ons trots rond in zijn gite. De oude stalling is voorzien van alle comfort en werd smaakvol ingericht. In de oude bakoven is een tweede slaapplaats voorzien met een dubbel bed. Dat wordt de uitvalsbasis voor Rune en Finn deze week.
Op een tafeltje in de keuken liggen foldertjes en kaartjes met info over lokale marktjes en bezienswaardigheden in de buurt. Er ligt ook een Nederlandstalige Guide Michelin die erg van pas zal komen, want ook deze tweede week hebben we niet voorbereid.
Dat we geen moeite zullen moeten doen om de week vol te krijgen, is duidelijk. Vanavond kunnen we alvast in de buurt beginnen met optredens uit het programma ‘Les nuits romanes’, een initiatief van het departement om de verschillende dorpen in de toeristisch interessante zomermaanden te doen leven. Op het eerste blad van de folder staat een breed glimlachende Ségolène Royale die met trots een rijk programma voorstelt, telkens in een romaans kader.
Ondertussen komt een indrukwekkende zwartgrijze wolkenformatie dichterbij. Wanneer we de gite terug buiten komen en Dominique ons de sleutel geeft, vallen de eerste druppels. We kunnen nog net een paar spullen uit de auto pakken voor de hel boven Péreuil voor de derde keer vandaag losbarst. Een combinatie van de laatste minuten van Ouverture 1812 van Tsjaikovsky en een met vuurwerk ingeknalde 4th of July. 5 minuten duurt het en er staat 10 centimeter water in lager gelegen delen van de voortuin.
De wolkbreuk is maar van korte duur en brengt de gevoelstemperatuur naar aangename waarden.
Alsof ze nog niet genoeg water hebben gezien, proberen Rune en Finn het niet verwarmde zwembad uit. Eerst met hun grote teen, al snel volgt de rest. Als je ze zo bezig ziet in en rond het water, valt op hoe groot ze ondertussen geworden zijn. Het platte is er echt wel af.
Dat ze niet meer zonder elkaar kunnen, zullen ze allebei staalhard ontkennen, zelfs al richt je urenlang een felle bureaulamp op hun gezicht. Je zou het niet durven vermoeden als je ze mekaar tot op het vervelende toe ziet treiteren, tot een van de twee enkele tellen later zit te janken en bij pa en ma komt zeuren om de ander de schuld te doen krijgen. Toch is het zo.
Na hun eerste dip in het 140 centimeter diepe zwembad, gaan we op zoek naar eten in Blanzac centrum aan de Eglise Saint-Arthemy. Dat mag niet zo moeilijk zijn, want op de aankondiging van ‘Les nuits romanes’ staat ‘possibilité de restauration rapide (prévoir ses couverts).’
Uiteraard zijn we goed voorbereid. We hebben kartonnen bordjes en plastic bestek mee in onze rugzak. Ondertussen mag je ons ervaringsdeskundigen noemen wat het bezoeken van avondmarktjes betreft. In veel Franse regio’s kun je er lekkere streekproducten proeven. De gemeente zorgt voor tafels en stoelen en soms ook voor muzikale begeleiding, de lokale boertjes voor natjes en droogjes en het publiek doet de rest. We zijn al verschillende keren redelijk scheef thuis gekomen van dit soort marktjes waarvan je weet wanneer ze beginnen, maar nooit wanneer ze eindigen.
We parkeren de auto vlakbij het dorpsplein en gaan te voet richting de romaanse kerk. Het is ondertussen half 8, een half uur na de aangekondigde start van de restauration rapide. Aan de kerk zijn enkele technici aan het soundchecken, maar verder is het plein verlaten. We weten ondertussen ook wel dat Fransen niet al te goed reageren op neerslag, van welke orde dan ook. Is er ’s avonds een optreden en regent het in de vooravond, dan mag je er redelijk zeker van zijn dat de boel wordt afgeblazen. Valt er twee centimeter sneeuw, dan houden ze preventief de scholen dicht wegens te risicovol.
Dat er nu gesoundcheckt wordt, is dus hoopgevend na de drie pittige onweders, maar culinair gaan we niet aan ons trekken komen. Dat is wel duidelijk. Er staat geen enkel kraampje. Alleen vlak voor een bakker zien we wat beweging, maar om nu ook vanavond nog brood te eten? Nee, daar bedanken we voor.
Dominique, Tania en Julie hebben zich duidelijk ook mispakt aan de aankondiging en lopen al even hongerig rond op het dorpsplein.
De pizzeria is het enige alternatief omdat het enige restaurant van Blanzac overkop is gegaan. De eigenaar en tevens chef van de zaak had er de laatste maanden niet zoveel zin meer in en kookte alleen wanneer hij zin had, of er nu reservaties waren of niet.
De would-be Italiaanse eettent ziet er sjofel uit. Een volledig menu voor 11 euro. Er zijn grenzen aan bodemprijzen, denk ik dan. Volgens Dominique zijn de pizza’s er best wel ok, dus wagen we de sprong.
Het heeft al een tijdje niet meer geregend en de Frank en Sabine in ons zeggen dat het voor de rest van de avond droog zal blijven. We kiezen een plaatsje uit op het terras. Omdat net een Brits viertal op hetzelfde idee was gekomen, zien we een restauranthulp met een emmer, een vod en een handdoek naar buiten komen.
De scène die zich dan afspeelt, lijkt wel gepikt van Fawlty Towers. De man met de emmer heeft duidelijk te veel gedronken en heeft binnen van de Franse Basil en de Franse Sybil compleet tegenstrijdige instructies gekregen. Mag er vanavond ook buiten gegeten worden of is het alleen voor een drankje dat je op het terras terecht kunt? De Franse Manuel gaat uit van wel, maar het blijkt niet zo te zijn, terwijl hij wel het ene na het andere gezelschap zegt dat je buiten kunt eten.
Ijverig begint hij de tafels en de stoelen droog te vegen. Na de eerste tafel is alles wat maar iets of wat absorptievermogen heeft, compleet doorweekt. De man vindt er niets beters op dan de vod en de handdoek uit te wringen in de emmer om vervolgens, je raadt het nooit, zowel de vod als de handdoek in de emmer te soppen om tafel twee droog te krijgen. En dat gaat zo maar door.
Ik merk dat hij nog een andere handdoek aan zijn riem heeft hangen en bied aan om hem te helpen. Met de droge handdoek krijg ik voor ons vieren de tafel en de stoelen droog. De man bedankt me voor mijn hulp en sopt mijn handdoek bij in de emmer want hij heeft nog enkele tafels te gaan.
Iets eten in de pizzeria zal niet lukken vanavond. Binnen is alles réservé en buiten kunnen we niet eten. Omdat we op z’n minst iets willen drinken, bestel ik een fles Fronsac en voor de kinderen een frisdrank.
De kinderen zijn hun drukte van de middag nog niet kwijt en ook aan de stroom van zinloze vragen komt maar geen einde. Zo wil Rune nu al weten wat we morgenavond zullen eten, terwijl we niet eens weten wat we vanavond nog zullen vinden. De jongens hebben qua autonoom functioneren, nog een weg te gaan.
We sturen de kinderen op pad, enerzijds om even rust te hebben, anderzijds zodat ze op het plein kunnen gaan kijken of er ondertussen al iets te eten valt.
Na enkele minuten komen ze met enkele kubieke meters witte rook terug. Hallelujah, er kan gegeten worden op het plein! En volgens de kids zullen we het ons niet beklagen: “Er is friet, er is worst en er is pizza.”
Bij gebrek aan een beter alternatief, nemen we de rest van de Fronsac mee naar de banken onder de platanen.
De plaatselijke boulanger werkt zich ondertussen uit de naad om de hongerigen te spijzen. Alles waar de kinderen euforisch over waren, gaat door zijn handen. De bakker is vanavond friturist en pizzabakker van dienst. Omdat hij tegelijkertijd ook het plein moet voorzien van drank, parelt het zweet op zijn voorhoofd. Af en toe ontstaat spontaan een riviertje dat langs zijn slaap naar beneden kronkelt. Zijn uitgerokken T-shirt is even nat als de vodden van Manuel.
De halve Fronsac is er snel door dus bestellen we nog enkele flesjes rosé aan vier euro per fles. Geen toppers, maar op caféterrassen heb ik al vaker veel slechtere gedronken.
Ondertussen maakt La Compagnie 3x Rien zich op voor hun ‘fantaisie acrobatique’. De drie acrobaat-muzikanten dollen met elkaar en verwonderen het publiek. De kinderen kunnen het ondertussen goed vinden met Julie en zijn samen enthousiast over wat ze te zien krijgen.
Ook het optreden van Doolin, een gezelschap dat Keltische muziek brengt voor het portaal van de romaanse kerk, valt in de smaak. We zitten na een tijdje nog als enigen aan de tafel met uitzicht op de kleurrijk verlichte kerk, terwijl iedereen met zijn stoeltje naar het optreden is geschuifeld.
We zijn dan ook de enigen die zien dat Ségolène Royale nog een extra potje geld heeft gevonden voor de avond. Plastic bekers worden klaargezet met vers fruit en drankjes, plateaus worden aangerukt met toastjes bedekt met foie gras, paté, zalmsla, enz. Na het optreden kan iedereen zich nog te goed doen aan al dit lekkers.
Het geld is blijkbaar nog niet op in dit stuk van Frankrijk. Ik zal de nieuwe minister-president verwittigen dat er hier nog wat te rapen valt.
“Bourgeois organiseert luchtbrug met Charentes” beeld ik me als krantenkop in.
(2 augustus 2014)
sur ma route 
Geef een reactie