Gezocht: wassenbeeldenmedewerker (m/v)

Vandaag staat het Louvre op het programma. Correctie: vandaag staat de Mona Lisa op het programma. Wat heeft die Da Vinci toch dat tienjarigen er zo wild van zijn? Ik geloof zelfs dat Lars recent voorzitter van de fanclub geworden is.

Aan de omgekeerde glazen piramide is net een bus Japanners gelost die elkaar verdringen om het topje ervan met hun hand te onderstutten terwijl man- of vrouwlief met de smartphone probeert dit unieke beeld op de digitale plaat te vereeuwigen, ondertussen luid vloekend en heftig gesticulerend naar de vele busgenoten die voortdurend door het beeld lopen terwijl man- of vrouwlief probeert het camera-appje te openen. Hier kan Lars alvast heel wat fanclubkaarten slijten, vermoed ik.

Kunst is big business. La Gioconda, het onooglijke schilderwerkje van Da Vinci wordt al van in de inkomhal bewegwijzerd. Uiteindelijk kom je terecht in een gigazaal waar het portretje achter gewapend glas elk jaar miljoenen selfiesticktoeristen ziet passeren. Ook in alle shops is de Mona Lisa aanwezig: de ogen op brillendozen, alles behalve de ogen op een waaier voor tijdens warme dagen, Mona Lisa-koffietassen, -muismatten (ja hoor, nog steeds), -puzzels, -sjaaltjes en alles waar elke gemiddelde Theofiel Boemerang nog geld uit zou weten te slaan.

Over de enorme wand waar slechts 1 schilderijtje hangt, hebben de galeriehouders van het Louvre een wandvullend schilderwerk gehangen dat zo indrukwekkend is dat niemand ernaar kijkt.

Het Louvre is zo gigantisch groot dat je het onmogelijk volledig gezien kunt krijgen. Na de Mona Lisa staat alleen de Venus van Milo nog op het programma van de kinderen. Ook de Venus oogt onooglijker dan de kinderen zich vooraf hadden ingebeeld.

Vreemd genoeg zijn het vooral de restanten van de muren van het oude kasteel die indruk maken. De evolutie van het Louvre tot wat het nu is, spreekt tot de verbeelding.

In de vleugel met Egyptische kunst kweken we Schaufensterfussen wanneer we van de ene sarcofaag naar de andere gaan, honderden potjes en relikwieën uitgestald zien in glazen kasten waarvan de glazen legplanken duidelijk eens afgestoft moeten worden en na een tijd bijna door hebben hoe we hiërogliefen moeten lezen na de vele papyrusrollen en bas-reliëfs te hebben bestudeerd. 

In het Louvre loont het echt de moeite om af en toe ook eens naar boven te kijken. De kids zijn onder de indruk van de weelderig versierde plafonds met schilderijen, beeldhouwwerk en goud, veel goud. De grandeur spat er af. Dit heeft geld gekost en geen klein beetje. Finn vraagt geregeld mijn iPhone om foto’s te kunnen maken van deze overvloed aan ornamentjes.

Toch bereiken we allemaal na een dikke twee uur een verzadigingspunt. Bij sommigen begint ook een klein hongertje op te komen.

We wandelen in de richting van Musée Grevin, onze eerste halte van de namiddag. Bij Pauldoen we ons eerst nog te goed aan slaatjes en eclairs. We eten licht omdat we vanavond vroeg en redelijk copieus zullen eten, onze laatste kans voor we richting Disney trekken waar het eten, zelfs volgens de grootste Disney-fans, ranzig is, tenzij je heel veel geld neertelt.

Voor onze citytrip naar Parijs had Belinda opzoekwerk verricht om de kosten onder controle te kunnen houden. Ze stootte op een citypass-formule waarmee je toegang krijgt tot heel wat attracties en ook kunt gaan varen op de Seine, onbeperkt kunt reizen met de metro en ook de hop-on-hop-off mag nemen voor een dag. De kinderen hadden vooraf hun highlights doorgeven en uiteindelijk bleek de citypass een stuk voordeliger dan alles apart te betalen.

Bij Musée Grevin wacht ons echter de onaangename verrassing dat de inkom voor de kinderen niet inbegrepen is in het type pas dat wij hebben aangekocht, wel met een ander soort citypass van een andere aanbieder die ongeveer hetzelfde aanbiedt en alleen verschilt van kleur.

We kunnen er dus niet in, tenzij we betalen. Musée Grevin zou nooit op onze shortlist staan als we met z’n tweetjes enkele musea zouden bezoeken, maar voor de kids was het wel een must-do.

De twee securitylui aan de straat die ons het slechte nieuws van de pas hadden gegeven, wijzen ons door naar de kassa, maar niet voor we door een scanner zijn gegaan waar ook een onvriendelijke medewerker van het museum zijn tijd staat te verdoen. Aan de kassa zitten drie dames achter evenveel kassa’s te praten met elkaar, bij gebrek aan werk om zich mee bezig te houden. Terwijl Belinda op zoek gaat naar haar portemonnee zegt een zwartje van in een nis waarboven in gouden letters ‘vestiaire’ staat op een luide, maar monotone manier dat we aan de kassa tickets voor de vestiaire moeten kopen als we onze spullen bij haar willen achter laten. We vertikken principieel om nog extra te betalen voor de vestiaire. Wanneer we eindelijk de kaartjes hebben, zetten we drie passen tot we voor het volgende medewerkersduo staan. Een ervan heeft een scanner in de hand, de andere staat erbij zodat de scanner van dienst zich niet eenzaam hoeft te voelen.

9 mensen die betaald moeten worden om bezoekers gewoon nog maar toegang te geven tot een museum, niet moeilijk dat de prijzen voor een ticket hier skyhigh zijn.

In het museum zelf zijn er trouwens nog eens minstens evenveel medewerkers aanwezig die al dan niet verkleed de bezoekers wegwijs maken of gewoon even laten schrikken.

De man die ons binnen leidt in de spiegelzaal vraagt de bezoekers die samenscholen in de traphal van waar ze afkomstig zijn. Blijkbaar zijn er redelijk wat Engelstaligen in deze groep. Na een ‘good afternoon’ van de gastheer, gaat die onverstoord verder in een razendsnel Frans alsof hij zijn Thalys in het Gare du Nord nog moet halen. Geen hond die verstaat waar de man het over heeft.

De deuren van de spiegelzaal gaan open. Het weinige dat ik begrepen heb van de treinloper is dat we onze ogen goed moeten open houden omdat we van de ene verbazing in de andere zullen vallen.

In de spiegelzaal worden we slachtveegewijs samengedreven voor een lichtspel dat er geen is. De geluidstechnicus heeft zijn cd-box met geluidjes uit de jaren 90 nog eens boven gehaald en opeens – zitten jullie goed? – kwam er toch wel een doek uit het plafond zeker? Inderdaad, zelden zo van de ene in de andere verbazing gevallen.

De meeste wassen beelden in het museum zelf zijn zeer realistisch zoals Di Caprio en Louis de Funès. Andere lijken meer gebotoxt dan hun origineel. Ik ben nooit eerder in een wassenbeeldenmuseum geweest en weet dus niet of het de bedoeling is, maar ik ben met menig celebrity op de foto gegaan: aan de piano bij Ray Charles, een dikke duim in de lucht steken met onze huidige volkspaus en Stromae gekke bekken laten trekken.

Voor de figuren en scènes uit de Franse geschiedenis en de Franse sport-, cultuur- en mediawereld moet ik toch geregeld even het naambordje bekijken voor ik weet over wie het gaat. Het geeft nog maar eens aan hoever we verwijderd zijn van onze zuiderburen.

Op het einde van het bezoek, dat korter uitvalt dan we hadden verwacht, kunnen we ons nog laten vereeuwigen met Frankenstein in een Halloween-setting. Iedereen de doodskist in en wachten tot de afdrukjes uit de photoboot komen. 

Naast Musée Grevin ligt het Hardrock Café. Het is alweer een tijdje geleden dat ik in een Hardrock Café was, maar ik kan me niet herinneren dat er de vorige keren grote tv’s hingen waarop videoclips werden afgespeeld. Een oord waar classic rock tot in de essentials beleefd moet worden, lijkt nu op een of andere kebabzaak waar enerverende clips en stomme tv-shows worden uitgezonden terwijl je extra look op je snijvlees giet. Het volume van de muziek wordt ook netjes onder de 80 db gehouden. Ik herinner me mijn eerste Graspop-ervaring van twee jaar geleden. Daar dreunden mijn ribben net niet uit mijn borstkas toen ik op minder dan 100 meter van de senioren van Sepultura kwam. Het Hardrock Café is salonfähig geworden en dus bestellen we geen halve liter bier, maar een cocktail, want ook dat kan tegenwoordig. We hebben geluk: het is net happy hour. De cocktails die anders 17 euro en meer kosten, kunnen we nu slurpen aan net geen 6 euro.

Ondanks onze tussenstop in het Hardrock Café is het nog steeds te vroeg om te gaan dineren. Het bezoek aan Grevin heeft echt wel kort geduurd, blijkbaar.

We struinen nog wat rond in de straatjes in de buurt met de kleine winkeltjes vol (semi-)brocanterie, poppenhuisinterieurs, oude boeken en schilderijen. Behalve Lune, koopt niemand iets. Ze investeert in de zoveelste knuffel met breed opengesperde ogen, naar analogie met de wijde ogen van de oosterse tv-figuurtjes die vreselijk luid en hoog de Nickelodeons van deze wereld teisteren. Blijkbaar is het beestje deel van een ruimere collectie en heeft het zelfs een verjaardagsdatum. Voor zij die het beestje willen verwennen: op 16 augustus is het jarig.

Naar Franse normen arriveren we zeer vroeg in Bouillon Chartier al stoort het niemand want de zaak is tussen lunch en diner heel de tijd open. Het is er nog zeer rustig wat ons de tijd geeft om te acclimatiseren. 

We krijgen de menukaart. De prijzen zijn nog steeds zeer schappelijk en de gerechtenkeuze is authentiek. Een echt kindermenu is er niet. Lune en Finn hebben steeds heel wat reserves als het op eten aankomt en zouden als het van hen mocht afhangen blijven steken bij enkele favoriete gerechten. Als we voorlezen wat er te krijgen valt, trekken ze bijna bij alles hun neus op. Toch blijkt nadien dat ze echt wel lusten wat er door de serveuse als bestelling op het papieren tafellaken genoteerd wordt. Ze proberen ook een wijngaardslak in lookboter van ons voorgerecht en schijnen het beestje nog te lusten ook. 

Naarmate de tijd vordert, raken alle stoeltjes bezet. Naast de sfeer die de zaak uitstraalt, is het ook altijd fijn om de rekening te krijgen. Ze valt steeds lager uit dan je verwacht. Deze keer betalen we 140 euro voor 7 personen voor drie gangen, inclusief een halve fles rosé en een fles rood. 

In de metro zeggen we tijdens deze laatste rit niets over waar we moeten afstappen. Na enkele dagen hebben de kids toch hun routine gevonden in de edele kunst van het metro rijden, zo blijkt, want we stappen op de juiste plek van het metrotuig. Ook de weg naar het hotel vinden ze naadloos. Opdracht volbracht.

Vanavond gaat iedereen zeer vroeg op stok, want vanaf morgen begint blijkbaar the real stuff. Doemscenario’s worden me voorgespiegeld dat enkele dagen Disneyland zeer vermoeiend kunnen zijn. Mijn reisgenoten zijn ervaringsdeskundigen, dus durf ik niet te twijfelen aan hun woorden, al bekruipt me zo mogelijk een nog onhebbelijker gevoel bij het nakende tweede deel van de reis.

(2 november 2016)