Zonder noemenswaardige brokken deze nacht verschijnt iedereen fris en monter aan het ontbijtbuffet. Het is naar Franse normen uitgebreid met ook charcuterie en vers fruit. Eitjes kun je zelf koken, warme chocomelk komt net als de dubbele espresso uit de machine. De kinderen gaan meerdere keren naar het buffet, terwijl ze thuis soms het ontbijt proberen over te slaan in de weekends of tijdens vakanties. Misschien moeten we ook een buffettoog voorzien?
Vandaag verkennen we de highlights van Parijs met een Hop-on-hop-off. Voor mij de eerste keer, voor Belinda niet. Zij vindt dit de ideale manier om een stad te verkennen.
De dichtst bijzijnde Hop-on ligt aan de Moulin Rouge waar we naartoe wandelen. De vele seksboetieks in de buurt van de molen zorgen voor hoge giechelsalvo’s van Lars. Lune en Finn amuseren zich op dat moment boven de verluchting van de metrolijn met een Marilyn Monroe-impressie. Als dat maar goed komt.
Onze eerste busstop is aan metro Anvers, gelegen aan de straat met de meeste toeristenwinkeltjes per vierkante meter in Parijs. Een mekka voor Lars en Lune die liefst volledige winkels meenemen naar huis. De oogst blijft voorlopig echter beperkt tot 5 mini-Eiffeltorens voor Lune die ze voor 1 euro overneemt van een rommelneger aan de voet van de Sacre Coeur.
Net zoals gisteren aan de Eiffeltoren wemelt het ook van de militairen op de trappen van de moderne basiliek en op Montmartre. Omdat je ze overal tegenkomt, schrik je er al lang niet meer van, maar beeld je in dat je vijf jaar geleden naar een winkelcentrum ging of naar de bioscoop en van de ene op de andere dag stel je vast dat er militairen rondlopen in de zaak waar je lingerie koopt of waar je snel nog wat taco’s inslaat voor je naar een fictieprent over een aanslag gaat kijken. Op zo’n moment denk je toch dat er een staatsgreep of zo aan de gang is, niet?
Onze kinderen kijken er al niet meer van op. Die grens is weer verlegd, denk ik dan. Nog een dikke week en waarschijnlijk wordt Trump dan de 45ste president van de Verenigde Staten, een man die zo polariseert dat zijn land en zijn partij hopeloos verdeeld zijn geraakt. Binnenkort volgt waarschijnlijk de rest van de wereld met alle gevolgen van dien.
Tot die tijd proberen we er het beste van te maken en ontdekken we stukken Parijs waar ik tot nu toe nooit geweest ben.
We passeren voorbij de opera die prachtig ligt te zonnebaden en al haar goud enthousiast laat schitteren. De bus houdt halt aan La Madeleine, een Grieks ogende tempel die nu dienst doet als katholieke kerk.
Voor we ze bezoeken doen we een reuzebestelling in de Subway. We kiezen een menuformule met broodje, frisdrank en een koek als dessert. Voor mij is het m’n eerste Subwaybezoek, dus weet ik niet of de gigantische hoeveelheid broodjesbeleg standaard is of uitzonderlijk genoemd mag worden. Ieder kiest de ingrediënten van zijn smos naar eigen voorkeur. Voor sommigen blijft het bij enkele schijfjes tomaat en komkommer. Rune en ik gaan voor the full monty. Een raadsel hoe de broodjesman dit ingepakt gaat krijgen, bedenk ik me wanneer hij aan zijn achtste etage begint en vooral: hoe krijgen we dit binnengespeeld zonder iedereen in de nabije omgeving onder te spatten? De man draait het geheel stevig in een papier en legt de 7 broodjes netjes in de volgorde van bestelling. Om het voor ons handiger te maken om ze op te eten, snijdt hij ze vooraf nog even middendoor. En ja hoor, zonder noemenswaardige klachten van onze buren slagen we er in de gigantische broodjes binnen te werken.
De Subway is vier servietten groot, dus een toilet voor de bezoekers is er niet. Gelukkig is er een openbaar toilet vlakbij. Het is gratis, maar smerig, ook al krijgt het na elke beurt een beurt. Anderzijds is het wel fijn dat er tenminste openbare toiletten zijn. In Vlaanderen zijn ze uit het straatbeeld verdwenen wat in tijden van hoge nood en gesloten horecazaken best wel lastig is en wildplassen uitlokt. Niet dat er niet wildgeplast (of is het gewildplast?) wordt in Parijs, de metroingangen en -trappen ruiken er meestal onfrisser dan een toilettencomplex in een pretpark voor leeglopende peuters.
We stappen terug de bus op richting Notre Dame en passeren nog eens langs het prachtige operagebouw dat we zeker bij een volgende citytrip eens van binnen willen bekijken.
De bus rijdt door een poort in een van de ‘armen’ van het Louvre. Aan de rotonde op de binnenplaats blijven we even stil staan. Het geeft ons de kans om het impressionante gebouw op ons af te laten komen. Vanop het dak van de bus zie je heel mooi de lijn die Haussmann getrokken heeft vanuit het Louvre naar de Arc de Triomphe via de Place de la Concorde en de Champs-Elysées. Nu ja, of Rune en Robbe veel gezien hebben van al dat fraais valt te betwijfelen omdat ze voortdurend op hun gsm bezig zijn, tot ergernis van de anderen. Ze zeggen dat ze alles gezien hebben en als we enkele vragen stellen, blijkt dit ook te kloppen, maar wat is ‘gezien hebben’?
Is de klik van een Instagram of een Snapchat ‘zien’? Het doet me terugdenken aan een collega die vroeger op een klassenraad aan het foeteren was over een welbepaalde klas en de schamele resultaten van de jongelui. ‘Ik weet zeker dat ik datgene wat ik gevraagd heb op de toets gegeven heb, ze hebben het zeker gezien, die mannen.’ Iets ‘geven’ en iets ‘zien’ betekent niet dat er ook iets gebeurt in de hersenkoker van de pubers die voor je zitten. Er is meer interactie nodig om hen te begeesteren en mee te nemen in een groter verhaal.
Wanneer ik gisteren in de Tuilerieën vertelde over de megalomane aanpak van Haussmann in de 19de eeuw, leken Robbe, Rune en de anderen in zekere mate geboeid omdat ze zelf parallellen trokken met het nu en met hoe dat in die tijd moet overgekomen zijn toen mensen onteigend werden zonder al te veel inspraak of rechten.
De Notre Dame stond ook hoog op het verlanglijstje van de kinderen. Ze kennen de kathedraal alleen maar van de door Disney bewerkte versie van De klokkenluider van Notre Dame van Victor Hugo.
De kerk blijft een enorme indruk op me maken iedere keer dat ik er voor sta. Wat moet dat voor de gemiddelde middeleeuwer niet geweest zijn? In die tijd torende de kathedraal een enorm stuk uit boven de rest van Parijs. Alle andere hoge gebouwen die de hoofdstad nu typeren zijn immers veel later gebouwd.
De grootte doet de kinderen weinig, al vinden ze het wel een mooi gebouw. Ook de kleurrijke glasramen maken indruk. Er worden heel wat foto’s gemaakt in de kerk, wat toch aangeeft dat het iets is dat interesse wekt.
Alle kinderen willen ook de torens bezichtigen. Zitten de waterspuwers uit de Disney-prent daarvoor iets tussen?
Het is wel even wachten om binnen te kunnen. Om de tien minuten wordt een nieuw groepje toeristen toegelaten op de eerste etage waar ze even moeten wachten in de souvenirshop voor ze verder kunnen. De gelijkenis met de aanpak in Disneyland is treffend, al komt de souvenirshop daar telkens na de attractie en na het lange wachten.
Deze souvenirshop is er eentje waar ik zelf gelukkig van word. Veel fraaie boeken over de bouw van de kathedraal, over bouwkunst in het algemeen, bladerboekjes voor kinderen die in 24 paginaatjes per seconde de bouw van de kathedraal reconstrueren, enz. Er was een tijd dat ik gepakt en gezakt met deze boeken zou terugkeren, maar de boekenkasten zitten ondertussen vol en tegenwoordig ben ik ook veel digitaler ingesteld. Iets wat ik deel met de kinderen. Onze digital natives kennen de tijd niet meer dat ze moesten wachten tot de bibliotheek eindelijk nog eens open ging om iets te gaan opzoeken in gevestigde werken met verouderde data. Kinderen zoeken op Wikipedia, via Google of nog liever op YouTube, want dan wordt alles eenvoudig uitgelegd met een filmpje. De meest efficiënte weg naar informatie haalt het van de knusheid van boekengeritsel als er iets opgezocht dient te worden.
Na een tijdje mogen we verder. Aan de trappenkolom lijkt geen einde te komen. Nog voor we goed en wel vertrokken zijn, horen we andere toeristen zuchten en kreunen. De Donald Trumps van deze wereld zouden niet twijfelen om hiervoor Parijs als hell hole te bestempelen waar ze er zelfs niet in slagen om hun op een na drukst bezochte monument te voorzien van een lift.
Het is van mijn eerste buitenlandse schoolreis van Sint-Jan geleden dat ik nog eens op de torens van de Notre Dame ben geweest. Op de plaats waar we vroeger ongehinderd ons konden vergapen aan de uitgestrekte stad moeten we nu turen door de gaten van een veiligheidsnet. Op sommige plaatsen hebben onverlaten de gaten uitgerekt om foto’s te kunnen nemen zonder dat er een wazige lijn door de Eiffeltoren lopen. Handig voor minder op vandalisme uit zijnde toeristen zoals ondergetekende.
We klimmen nog hoger naar de top van de zuidelijke toren waar we een prachtig zicht hebben op de stad en het gebinte van de kathedraal. De ondergaande zon maakt het plaatje compleet
Het Pantheon, onze laatste stop voor we gaan eten, zien we van op de Notre Dame uitnodigend liggen. Het gebouw heeft uiterlijk wel wat weg van het Capitool in Washington met dat verschil dat het blijkbaar geen praktisch nut heeft. Het is de laatste rustplaats van enkele grote namen uit de Franse geschiedenis zoals Victor Hugo en Alexander Dumas die in nissen ondergronds worden gestockeerd. Op de imposante gelijkvloerse verdieping is er behalve een souvenirwinkeltje geen fluit te beleven, behalve de slinger van Foucault die er al sinds 1851 hangt te bengelen, weliswaar met een andere bol ondertussen. Jammer dat er met zo’n groots leegstaand pand niet meer gedaan wordt. Wat zou dit een schitterende locatie zijn voor een grote chef om in te huizen. Als Sergio Herman ooit Frankrijk wil gaan inpalmen zou dit een mooie opvolger voor The Jane kunnen zijn.
Over eten gesproken. We moeten nog op zoek naar een eetplek voor de avond. Het kompas van de jongens wijst richting kebab.
Aan kebabzaken is er in de buurt van ons hotel geen gebrek. Het ligt immers midden in een multiculturele wijk waar tot ’s avonds laat kleine winkeliers open zijn die bij ons ten laatste om 18 uur sluiten: bakkers, groentewinkels, enz.
Maar in welke snijvleeszaak gaan we eten? Op de foto’s aan de buitenkant van de eerste zaken te zien, is de kebab er niet gewoon goor, maar ook compleet wansmakelijk. Vreemd toch dat er geïnvesteerd wordt in reclamepanelen, maar niet in een fotograaf om de gerechten er ook een beetje appetijtelijk te laten uitzien. In andere zaken zit amper volk, ook geen goed teken.
Uiteindelijk vallen we een zaak binnen waar een gezellige drukte heerst, heel wat mensen bestellen er kebab alsof ze op Wall Street aandelen aan het verhandelen zijn. Op leven en dood dus. Voor ons zevenen is er beneden geen plaats, we mogen ineens doorsteken naar de eerste verdieping.
Het duurt gezien de dalende aandelenkoers even voor het eten ons bereikt, maar het is het wachten waard. Het vlees is kwalitatief meer dan ok, alleen op sausvlak blijven we op onze honger zitten. Looksaus kennen ze niet en het yoghurtalternatief is niet onze meug.
Tijdens het eten polsen we naar een tussentijdse evaluatie. Met stip op 1 staat het beklimmen van de Notre Dame en ook het lekkere eten tot nu toe vonden ze geweldig.
Met het lange wachten bij de kebab en de lange wandeling naar de kade aan de voet van de Eiffeltoren zijn we maar net op tijd voor de boottocht op de Seine.
De kinderen zijn het er unaniem over eens: by night is de verlichte Eiffeltoren nog mooier. De meer dan 300 meter hoge toren heeft ’s avonds een beetje weg van een vuurtoren die zijn stralen kilometers ver over de miljoenenstad laat schijnen. Dat hij af en toe ook even druk flikkert alsof er duizenden mensen foto’s aan het nemen zijn, vindt vooral Finn geweldig.
Het is fris, maar het is klaar en vooral droog. We genieten bovendeks van de voorbij schuivende trekpleisters die zich mooi verlicht etaleren: de Assemblée, het Musee d’Orsay, de luchtbogen van de Notre Dame en de bruggen over de Seine.
Naarmate de boottocht vordert, verdwijnen er meer kinderen naar het benedendek. Ook Belinda gaat even wat warmte opzoeken. De dag was lang, de vermoeidheid begint zijn tol te eisen.
(1 november 2016)
sur ma route 
Geef een reactie