Bij gebrek aan een haan kwaken de tuinkikkers zich schor om de bewoners van de mas uit hun bed te krijgen. Dat schijnt ze nog te lukken ook, want de buren zijn reeds vroeg uit de veren.
Als laatste, nog niet door Romeinen overmand Gallisch plaatsje in een Asterix-strip, blijft onze gite een oase van rust. We starten de werkweek met ons nog eens om te draaien wanneer de kinderen de slaapkamer uit zijn en zich vol overgave op de digitale speeltjes storten.
Ook het ontbijt op het terras heeft weer best veel weg van een brunch. Uiteindelijk komen we pas iets voor twaalven aan in Nîmes.
De dappersten aller Romeinen wonen in Nîmes, dat wordt ons althans diets gemaakt in een 3D-film in het Maison Carré, de best bewaarde Romeinse tempel die nu dus dienst doet als buurtcinema. De Nîmesiers kunnen de tempel en de andere monumenten van de stad gratis bezoeken. Het moet hun ijdelheid aardig strelen voortdurend te horen dat ze de besten zijn en te weten dat elke bezoeker er ook onomkeerbaar van overtuigd wordt na het zien van de film. De Nîmesianen zijn de Antwerpenaren van Frankrijk.
De batterij van de fotocamera is bijna leeg. Vannacht vergeten op te laden. We moeten dus op zoek naar een terras met stopcontact. Elk nadeel, heeft zijn voordeel. Met een glas rosé in de hand genieten we van de drilboren die het amfitheater renoveren. We laten de garçon een extra fooi voor de geleende elektriciteit en zetten onze tocht in volle bewondering voor de Nîmesische suprematie verder.
Het amfitheater van Nîmes, of de ‘arena’ voor de stervelingen die het verschil tussen een theater en een amfitheater niet kennen, is een van de best bewaarde Romeinse arena’s. Met zijn 133 meter lengte en 101 meter breedte is het een imposant stukje architectuur dat de tand des tijds goed heeft doorstaan. In de middeleeuwen deed de site zelfs dienst als versterkte burcht. Het volledige interieur was in die dagen dat van een mini-stad met straten en woningen van verschillende verdiepingen. Tegenwoordig wordt de arena, net als die van Arles vooral gebruikt voor optredens, al dan niet met stieren.
Toch wel onder de indruk van de grandeur besluiten Rune en Finn om op het hoogste punt de volledige ommegang af te stappen.
Het ver gevorderde uur en de ondertussen staalblauwe hemel doen ons besluiten vandaag niet meer naar Aigues Mortes te gaan. Dat is voor een van de komende dagen.
We gaan naar de kust, opnieuw naar Saintes-Maries-de-la-Mer. Geen stierenrennen vandaag, wel good old fashioned strand- en zeeplezier. Hoge golven, surfen en schelpen, wat hebben jonge gasten nog meer nodig?
Ik duik ondertussen de Spar binnen op zoek naar een convenabel flesje witte wijn. Deze herfstvakantie heeft absoluut niet tot doel om net als anders met een serieuze wijnvoorraad terug te keren na vele succesvolle proeverijtjes. Daarom staan er niet direct degustaties op het programma. Toch valt ’s avonds het gebrek aan deftig spul me zwaar. Ook de Sancerre van de Spar blijkt maar een mager beestje, ondanks de 8 euro 70 die ik ervoor neertel.
Morgen ga ik toch maar eens met de Guide Hachette op stap, denk ik. Het leven is te kort om slechte wijn te drinken!
(28 oktober 2013)
sur ma route 
Geef een reactie