Dikke regendruppels plonsen neer aan de gite wanneer we richting Narbonne rijden. Het onweer volgt ons tot in de Romeinse stad.
De regen heeft een nefaste invloed op het joie de vivre van de Narbonesiër. Kortweg wordt ons de toegang tot de donjon geweigerd omdat de rozijn achter de balie een half uur voor de middagsluiting al besluit dat ze genoeg gewerkt heeft in de voormiddag. ‘Kom deze middag maar terug!’
In de kathedraal net hetzelfde. We zijn nog maar net de kloostergang binnengekomen en er staat al een dame (dat denkt ze althans van zichzelf) te roepen dat ze gaan sluiten.
Je kunt mensen op honderd-en-een manieren diets maken dat de voormiddag er bijna opzit, maar zo roepen is, zoals Tobback senior het zou zeggen, dom en lomp.
Een dergelijke platheid heeft een ongunstig effect op mijn humeur. Gelukkig komt tijdens het eten de zon er opnieuw door en plotsklaps verandert de wereld in Narbonne. De rozijn van de donjon vraagt ons na de beklimming of het gelukt is en ze lijkt nog begaan ook. Rune en Finn hebben het er prima vanaf gebracht – waarvoor dank – en hebben de meer dan 160 treden overwonnen met als beloning een prachtig zicht op de stad.
Ook de andere ‘gendarmen’ die in staatsdienstverband de toeristen moeten verwelkomen, zijn net als de rozijn ontdooid en opnieuw mens geworden, behalve het mens (de ‘dame’ zou echt te veel eer zijn) van de kathedraal dat nog steeds lomp en ongepast reageert op de minste klik of klak in de kerk.
We sluiten Narbonne onder de grond af in wat vroeger een soort van Shopping Center moet geweest zijn. Rune waant zich ontdekkingsreiziger die op het punt staat het graf van Toetanchamon van onder het stof te halen en loodst ons moedig door de donkere ondergrondse gangen van de Romeinse site.
Even later wanneer we Charles Trenet in de cd-speler duwen, gaan beide kids in slaapmodus. Zelfs ‘Boum’ kan daar geen verandering in brengen.
We rijden op de tonen van ‘La mer’ naar Gruissan aan de kust. De hevige wind laat het niet toe om er een gezellig namiddagje plage van te maken ondanks de 25° op de thermometer.
In het terugrijden naar de gite slaan we een bergje tapas in dat we tegen valavond onder de plataan kunnen smaken met, hoe kan het ook anders, een glaasje rosé uit de buurt erbij.
Rune oefent ondertussen zijn Frans. Oui en non lukken al aardig, net als au revoir, bonjour, merci, voiture en bonne nuit. Zijn molen zal deze nacht weer niet stil staan. Morgenvroeg staan we voor een mondeling examen … op zijn vraag.
(19 juni 2009)
sur ma route 
Geef een reactie