Bijtgrage handtassen in Civaux

De hemel lijkt op een kudde schapen die ergens in een Iers heuvelland staan te grazen. Toch is het ook vanochtend drukkend warm.

Initieel zou vanaf donderdag het weer keren en daarom staat het bezoek aan de Planète des Crocodiles pas ten vroegste vandaag geprogrammeerd. Niemand gaat immers vrijwillig wanneer het buiten meer dan 35 graden is de hitte van een serre met reptielen opzoeken. Als het frisser is buiten, met zelfs kans op regen, zal de glazen koepel best aangenaam zijn. Dat was althans het plan wanneer we het weekprogramma opstelden.

Ook vandaag schuifelt de thermometer echter gestaag richting 35 graden. De Planète des Crocodiles staat reeds van in het begin van de vakantie op het verlanglijstje van de kinderen en omdat we Poitiers niet willen bezoeken als het zo warm is, zetten we toch koers richting Civaux.

De koeltorens van de kerncentrale van Civaux suggereren hun aanwezigheid al van op tientallen kilometers afstand. Het is de enige plek aan de horizon waar nieuwe schapen aan de kudde worden toegevoegd.

Van dichtbij lijken de wolkenmakers tot aan de hemel te reiken. De gigantische koepels van glas waarin meer dan 200 krokodillen en alligators verblijven, valt erbij in het niets. Net als het nabijgelegen tropisch zwembad en het duikbassin, profiteert ook de Planète des Crocodiles van het warme water dat de kerncentrale voortbrengt, zelfs nadat het via de koeltorens is gepasseerd.

Onze vrees wordt bewaarheid: het is beklemmend warm binnen, zeker op plaatsen waar de zon vrij spel heeft. We zijn niet de enigen die het warm hebben. Iedereen blijft hangen in de schaduw van bananenbomen en cacaoplanten die een tropisch biotoop moeten creëren voor de reptielen die er levenloos bijliggen met hun bek wijd open, wachtend om gevoederd te worden.

Na een korte intro door een van de dierenverzorgers trekken de kinderen allemaal een plastic doktershandschoen aan. Ze mogen de nijlkrokodillen voederen. De beesten hebben een all inclusive Civaux geboekt, dat is duidelijk: ze krijgen de kipfilets zo in hun spitse bek gegooid. Finn gooit iets te enthousiast en zijn kipje belandt op de rug van de krokodil. De lichaamsbouw van het beestje laat het niet toe om er zelf naar te happen, maar ook de andere dieren zijn niet direct geneigd tot veel activiteit vanmiddag.

Even later zijn de alligators aan de beurt. Zij worden door de verzorger zelf uit hun kot gelokt en moeten al meer moeite doen. Aan een flexibele haak hangt hij kippenbouten die hij met een stok en een lange kabel in de alligatorput laat zakken. Eerst moet hij de bouten nog laten dansen voor de stompe bek van de beesten, maar even later is hun instinct toch uit zijn winterslaap gekomen en beginnen de kaken naar het kant-en-klare vlees te happen.

Het leidt tot redelijk indrukwekkend uithalen van de alligators. Deze Australische beestjes staan bekend als menseneters. Elk jaar sterven er meer dan 100 mensen door aanvallen van bijtgrage Australische handtassen. Door de stok omhoog te trekken, verplicht de verzorger de dieren om soms tot een meter boven het water uit te komen. De eerste keer dat dat gebeurt schrik je je een ongeluk, want ze vallen razendsnel aan zoals de raptors in Jurassic World.

Na een verplicht bezoek aan de souvenir-shop waar bergen plastic en pluchen prullaria staan uitgestald en waar Lune en Finn hun elfendertigste knuffelbeestje kopen van hun zakgeld, snakken de kinderen naar de koelte van het zwembad.

Ook al is het de voorlaatste dag van de vakantie, de kinderen zijn elkaar nog lang niet beu. Ze bedenken telkens nieuwe spelletjes of varianten op spelletjes die ze eerder al speelden. Ze spelen alleen of in teams, bedenken verschillende rollen per spel en ook de kreten die ze hierbij maken, zijn op z’n minst origineel te noemen.

Van aan de waterkant stijgt plotseling het geluid van een sirene op. Finn is gestoken door een wesp. Rune ontfermt zich direct over zijn broer, alle dagdagelijkse strubbelingen vergetend. Het is ernstig, geen krokodillentranen (sorry voor de flauwe woordspeling, nvdr), maar tranen van pijn en angst. Tussen de uithalen van Finn door, wordt mijn aandacht afgeleid door een luid gebons. De zebra staat met z’n vuist op het raam van de keuken van het kasteel te kloppen. That does it. Ze mogen een gepeperde recensie verwachten op Tripadvisor en ‘kindvriendelijk’ zal er niet echt in voorkomen.

Het ijsblokje dat Belinda op de plaats van de steek legt, mist zijn verdovende werking niet. Even later is Finn opnieuw in z’n plooi en duikt hij terug het water in zoals het een waterkieken betaamt.

(6 augustus 2015)