Onbeperkt tabletten. Dat moet zowat de ultieme vakantiedroom van onze kids zijn. Het digitale snijplankje is niet meer weg te denken uit hun leven. Ze staan ermee op en gaan ermee slapen, als ze niet af en toe op onze timings zouden stoten.
GameMeneer is een van hun helden. De Nederlandse jongen heeft ondertussen 350.000 volgers op zijn youtube-kanaal en belooft elke dag om 20 uur een nieuw filmpje over Minecraft en andere games die hot zijn bij kinderen. Als je kinderen een T-shirt willen van een of andere Nederlandse knul met jeugdpuisten, dan is de wereld er redelijk verknipt aan toe.
We willen dat de kinderen aan voldoende slaap toe komen. Vandaar de regel dat er pas vanaf half 9 gegamed mag worden, vandaag zelfs pas vanaf 9 uur gezien het late aankomstuur gisteren. Anders zouden sommigen er zeker hun wekker voor zetten om vroeger te kunnen starten.
Iedereen valt vanochtend laat uit z’n bed. Een dagje Futuroscope is blijkbaar erg vermoeiend.
De siëstamodus waarin iedereen gedijt, is die van een relaxte zondagochtend die langzaam voorbij glijdt en moeiteloos overgaat in de namiddag.
Deze namiddag staan er geen activiteiten op het programma waardoor de kids hun zwemtijd optimaal kunnen benutten. Onder de naaldbomen zitten twee ouders te lezen met een half oog op het opspattende water. Het zwembad ligt er verleidelijk bij gezien de bloedhete temperaturen. Deze namiddag geeft de thermometer 43 graden in de zon aan. De wind is volledig gaan liggen en de wereld lijkt te smelten op z’n Dali’s. Toch blijft het water fris aanvoelen en verkiezen we de klammigheid boven het koude chloorwater.
In Vivonne, een dorpje op zo’n half uurtje cruisen van de gite, vindt vanavond een marché des producteurs plaats. Lokale telers, kwekers en bouwers bieden er hun producten aan tegen een schappelijke prijs, meestal tegen de prijs van op het domein. De gemeente zorgt voor tafels en stoelen en de schepen van feestelijkheden wordt daar gedurende de hele avond via de micro uitgebreid voor bedankt, een mooie precampagne voor de volgende lokale verkiezingen.
We arriveren min of meer op het geafficheerde startuur en er heerst al een gezellige drukte aan de kraampjes. De eerste drie rijen tafels zitten vol, maar het is duidelijk dat ze in de loop van de avond nog een half dorp verwachten. Ik tel nog zo’n 15 min of meer lege rijen.
Samen met de kinderen wandelen we eerst langs de kraampjes om een idee te krijgen van het aanbod. Er heerst bij het merendeel weinig enthousiasme over het aanbod op de marché. Ik kan begrijpen dat geitenkaas, escargots en vreemd ogende stukken vlees niet direct appetizers zijn voor de jonge soort, maar er zit zeker voor ieder wat wils tussen.
Lars en Rune zijn de fijnproevers van de bende. Ze willen alles proeven en kunnen ook echt genieten van een lekker gerecht. Finn zegt standaard dat hij iets niet lekker vindt als het niet in zijn shortlist van lasagne, friet of mosselen staat, maar draait iedere keer bij wanneer hij effectief aan het eten is en breidt hierdoor systematisch zijn smaakuniversum uit. Lune is een van de grootste afnemers van Boursin-kaas ter wereld, toch per kop gerekend, en is gek van Italiaans eten, vooral spaghetti alla carbonara, maar past net als Finn voor alles wat onbekend is of ooit eens onbemind was. Ze maakt echter veel meer bombarie van iets dat haar niet zint van eten dan wie ook van de kinderen. Robbe is mister fastfood en eet met lange tanden. Hij lust weinig tot niets en kan ook helemaal niet genieten van eten dat niet vooraf gefrituurd werd. Toch maakt hij er geen circus van; eten is voor hem een taakje net als de tafel dekken en afruimen op maandag.
We kopen bewust geen frietjes omdat ze pas nog friet hebben gegeten en ook zaterdag staan er goudgele stokjes op het programma als beloning voor een rustige terugrit. We halen enkele bordjes met rauwe groentjes, een braadkip en een volledig brood om te starten. Niet direct een binnenkopper bij de kids op het eerste zicht, maar iedereen eet ervan, al dan niet na wat tegenpruttelen. Bij een wijnboer koop ik een flesje druivensap voor de kinderen. Even later volgen escargots, oesters en mosselen voor de liefhebbers. Ze krijgen geld mee om zelf een dessert te kopen en komen even later terug met flan en appelcake.
Ondertussen is het park volledig dichtgeslibd; er is geen zitplaats meer vrij en ook aan de kraampjes is het drummen.
Al gauw staan er enkele lokale Fransozen aan onze tafel met de vraag of ze mee mogen aanschuiven. De kinderen zijn ondertussen gaan spelen en we zien hier dus ook geen graten in. De oudere man van het gezelschap zit nog maar net op de bank of hij offreert ons elk al een glas rode wijn. De sfeer is direct gemoedelijk, al drinken we toch eerst onze witte wijn op die we in een kraampje vonden voor 5,4 euro. Niet slecht voor een wijn met twee sterren in de Guide Hachette en een coup de coeur van de jury.
Samen komen met vrienden, maar ook nieuwe contacten maken, daar gaan de Franse marktjes over. Eten en drinken is hiervoor een ideaal kader.
Dat was ook de reden waarom we samen met Fries en Leentje dit jaar voor de eerste keer Halle Proeft hebben georganiseerd. Halle is van de drie Zoerselse deelgemeenten sowieso de meest bruisende met de avonden Parkplezier in de zomer, de stratenloop, de volksspelen, de 6 uren van Halle mountainbike, enz. Maar er was nog niet echt een evenement waarbij niet de sport of de muziek centraal staat, maar wel het genieten van lokale proevertjes en gerechten.
De opkomst overtrof onze verwachtingen en die van de meer dan 20 standhouders. Op een bepaald moment hebben we 1500 aanwezigen geschat. Over heel de namiddag en avond geteld moeten er meer dan 2000 proeflustigen op afgekomen zijn.
Een van de fijnste commentaren achteraf was dat er ook heel veel mensen aanwezig waren die anders zelden naar evenementen in onze deelgemeente komen omdat sport of muziek hen weinig zegt.
We hebben met Halle Proeft een eigen invulling gegeven aan het concept van de Franse avondmarktjes. Niet alleen producenten, maar ook de lokale horeca en verenigingen stonden met een stand rond de kiosk op ons dorpsplein. We hebben geprobeerd om het aanbod op de verschillende stands min of meer op elkaar af te stemmen en de prijzen zo democratisch mogelijk te houden zodat er aan zoveel mogelijk stands geproefd kon worden. Op de Franse marktjes zie je dat de prijzen elk jaar stijgen waardoor een stukje vlees eten met het gezin voor sommigen ongetwijfeld niet meer mogelijk is en dat is jammer. De dranken zijn nog wel steeds goedkoop, zowel aan de algemene drankstand als bij de wijnboertjes die consequent de prijs van op hun domein blijven vragen.
Iets voor negen gaan we de kinderen zoeken die ondertussen op het nabijgelegen speelpleintje aan het socializen zijn met Franse leeftijdgenootjes. En dat lukt blijkbaar zeer goed, zelfs voor Lune die amper drie woorden Frans spreekt. Ze wist vanavond zelfs een pakje friet af te troggelen bij enkele jongens uit de Vienne.
We rijden naar Poitiers en parkeren in de ondergrondse aan de Notre-Dame-la-Grande, een romaanse kerk uit de elfde eeuw. Volgens de toeristische brochure van Poitiers is er elke avond in de zomer een lichtspektakel op de voorgevel van de Notre-Dame, ‘een magische polychrome lichtshow opgebouwd rond zeven thema’s: mineraal, planten, huwelijk, Radegund, byzantijns, lapis lazuli en puur pigment’.
Eerder zag ik dit soort projecties al in Gent en Reims. In combinatie met aangepaste muziek wisselen de taferelen zich af; je kijkt je de ogen uit.
Ook al zijn we er op het uur dat in de brochure vermeld staat, er is weinig animo op het pleintje voor de kerk. Heb ik me vergist van kerk? Ik spreek een lokale hangmijnheer aan en die bevestigt dat we op de juiste plek zijn. Wanneer het precies begint, weet hij niet.
De toeristische dienst blijkt gelukkig nog open. De dame met op haar badge de vlag van het Verenigd Koninkrijk spreekt me in haar beste schoolengels aan, ook al begin ik netjes in het Frans en weet ik me redelijk verstaanbaar uit te drukken. Jammer toch dat ik direct herleid word tot Amerikaan omdat mijn tongval niet dezelfde is als die van de Poitierse aan de balie. We zijn blijkbaar een uur te vroeg. Ik wijs haar op de brochures die ook in haar boetiekje staan en ze zegt prompt dat het fout in de brochure staat. Case closed, denkt ze bij zichzelf. Next!
Er zit niets anders op dan ergens een terrasje te doen. Elk nadeel heeft zo z’n voordeel.
Iets voor half elf zoeken we een goed plekje uit op het pleintje voor de kerk dat ondertussen al goed volgelopen is. De voorgevel van de kerk is ondertussen verlicht. Het spektakel kan elk moment beginnen.
Na 10 minuten kijken de kinderen ongeduldig mijn richting uit. Wanneer begint het nu?
Ik steek het op Franse stiptheid en zeg dat ze nog even geduld moeten hebben. Inwendig grommel ik en maak ik snode plannen om de jongemeid van de toeristische dienst over haar toonbank te trekken en ze origami-gewijs haar foldertjes te laten plooien tot allerhande boerderijdieren.
Vijf minuten later valt het licht uit en begint iedereen te applaudisseren.
(…)
Dat was het? Zijn we daarvoor vroeger terug gekomen van de marché des producteurs? Hebben we hiervoor zo lang gewacht?
Even later zit ik op ons terras de foto’s van de kerk te bekijken en merk ik dat er verschillen zijn in de belichting op gedeelten van de voorgevel. Blijkbaar zaten de 7 thema’s in een stilstaande projectie die op zich niet veel voorstelt.
Ik zet mijn hoop op ons bezoek van vrijdag om de Notre-Dame in al haar glorie te bewonderen.
(5 augustus 2015)
sur ma route 
Geef een reactie