ABBA all over the place

Volgens de GPS zijn er nog 5 uren die ons scheiden van Marseille. Tenminste als alles goed gaat.

Zo’n boot met meer dan 5000 mensen aan boord gaat heus niet wachten op een viertal uit Zoersel dat niet tijdig uit zijn nest geraakt. Op tijd op pad dus en de cruise control op 170. Tot aan Lyon is het heerlijk glijden over het Franse tarmac. Daarna verstoren trajectcontroles het rijplezier drastisch.

Net zoals gisteren zijn er meer Belgen dan Fransen op de Franse wegen. Toch is het nergens druk. Zelfs Lyon passeren we zonder enige vertraging.

Uiteindelijk stoppen we twee keer onderweg omdat we er de tijd voor hebben. Tijdens onze tweede stop botsen we toevallig op Régine en Christophe, de uitbaters van de gite in de Bourgogne waar we vorig jaar een fantastische tijd doorbrachten. Hoe klein kan de wereld zijn?

Ruim drie uur voor de afvaart parkeren we de auto vlakbij de terminal. Rune en Finn zijn danig onder de indruk van de MSC Splendida, onze woonst voor de komende week.

De Splendida is een van de grootste cruiseschepen van MSC. De boot is 333 meter lang en 38 meter breed. Verdeeld over de 18 verdiepingen kunnen 4360 passagiers en 1313 bemanningsleden mee.

We doen een Middellandse Zeecruise, een aaneenrijging van citytrips op de meest comfortabele manier die je je kunt indenken. ’s Ochtends meer je aan in een stad waar je heel de dag je ding kunt doen, je ontbijt uitgebreid en trekt de stad in tenzij je besluit aan boord te blijven natuurlijk. In tegenstelling tot de gemiddelde all inclusive waar je vast zit in een uit beton opgespoten resort, kun je dus ook nog eens iets van de wereld zien.
Het enige waar je op moet letten, is dat je ’s avonds tijdig terug aan boord bent. De enige stressfactor van de dag.

Wie aan cruises denkt, ziet Nicole en Hugo al ‘Goeiemorgen morgen‘ zingend opduiken vanachter een zuil wanneer je voor de eerste keer aan boord gaat. Een brede tandpasta-lach doet je onmiddellijk grijpen naar je zonnebril die enkele honderden UV-waarden te kort blijkt om al dat namaakgeluk te kunnen uitdrijven. Zo wil toch het cliché. Cruises zijn echter al lang het Love Boat-niveau voorbij.

Anderzijds ken ik weinig plekken, met uitzondering van een schlagerfestival of de Mask’ara in Borsbeek waar ‘goed fout’ zo aanwezig is als op een cruise. Niet Nicole en Hugo verwelkomen ons, wel klinkt een topschijf van ABBA. De volledige ‘best of’ aan uptempo ABBA-songs zal deze reis de muzikale rode draad vormen. Mamma Mia!

De centrale hall glittert door het vele goud, de led-lichtjes en de duizenden nepsteentjes. Glazen liften doen overuren. Een vleugelpiano staat klaar voor het betere werk. Enkele plastic palmbomen en tientallen vierkanten meters nepmarmer zetten de kers op de kitsch.

Een verplicht nummertje sinds Jack en Rose ten onder gingen in de ijszee, is de veiligheidsdrill bij de start van de cruise. Alle nieuwe reizigers worden samen getroept op een centrale plek op het schip voor de nodige veiligheidsinstructies, mocht het een keer misgaan. Waar vind je je reddingsvest, hoe doe je het ding aan en wat kun je er zoal mee doen? Voor zij die niet goed opgelet hebben tijdens de drill zijn dit de winnende antwoorden: ‘in de kleerkast van je kajuit’, ‘met velcro’ en ‘fluiten/reflecteren/licht geven’. Vergelijk de drill met de Macareniaanse taferelen van het cabinepersoneel waar geen hond nog op let vlak voor je de lucht in gaat, met als enig verschil dat een veiligheidsdrill in een groot theater van een cruiseschip zeer leuke foto’s oplevert als iedereen er in fel oranje vesten opgeblazen staat te wezen.

Gelukkig duurt zo’n drill niet te lang, want we beginnen stilaan een hongertje te krijgen. Vlak voor we voor het eerst naar het buffetrestaurant trekken, moeten we nog even met onze persoonlijke veiligheidshulp naar de plek waar ons dek moet verzamelen als we een ijsberg of zo zouden tegenkomen tussen Sicilië en Tunesië: het casino. Yep, het casino! De enige plek op de boot waar je mag roken, waar geld verspeeld wordt dat het een lieve lust is, waar je ’s nachts de meest laveloze types tegenkomt … daar moeten we samen troepen als het misloopt. Kunnen we vlak voor we het ruime sop tot ons nemen, nog even onze laatste centen erdoor jassen. Een geruststellende gedachte, niet?

Enfin, genoeg sarcasme voor vandaag. Het buffetrestaurant moet verkend worden. Wie de moeite doet om de plattegrond van de boot even in stilte te bekijken, merkt al snel dat ongeveer de helft van het verdiep ingenomen wordt door het buffetrestaurant. Amerikaanse medepassagiers, die altijd iets ambitieuzer zijn dan de rest, geraken maar aan halte 2 van het buffet en hun bord ligt al vol. Er wachten dan nog minstens 8 haltes met ondermeer de Italiaanse keuken, de specialiteiten van de dag, een vegetarisch buffet, een fastfoodafdeling, desserts en nog meer van dat. Ook al zijn de borden van een groot uitgerekt formaat, ze slagen er niet in om het einde van het buffet te halen. Vol is vol. Gelukkig kunnen ze zoveel terug gaan als ze willen. Het buffet start in het midden van het schip, loopt door tot op het einde van de boot en keert dan perfect gespiegeld terug tot in de helft van het schip. 300 meter buffet.

Decadent zeg je? Inderdaad, als je met Amerikanen te maken hebt wel. Ze laden hun borden overvol en prikken er daarna hier en daar iets uit dat ze lusten. De rest wordt daarna onverbiddelijk weg gekieperd. Omdat dit onze derde cruise is, kennen we de gevaren van iets te liederlijk bootje varen en beperken we ons tot een bord dat zelfs voedzaam genoemd kan worden.

Ondertussen moet er natuurlijk ook gehydrateerd worden. We hebben gekozen voor de Allegrissimo-formule bij de boeking. Noem het een all inclusive op alle soorten dranken. Je gaat naar de bar of vraagt een ober aan je tafel en geeft het kaartje af waar je ook je kajuit mee open krijgt. Je bestelling wordt genoteerd, er wordt een bonnetje geprint met de prijs van de dranken waarop onmiddellijk hetzelfde bedrag wordt gecrediteerd, je krijgt zelf nog een ander geprint bonnetje in je handen voor je persoonlijk archief. De barman of ober duwt je een balpen in je handen om het eerste bonnetje te tekenen en tegelijk gaat iemand anders aan de slag om je drankje in te schenken. Je moet dan ook nog van iemand je kaartje terug krijgen anders geraak je daarna je kajuit niet meer in. Verschrikkelijk tijdrovend en inefficiënt dus. Voor mij het bewijs dat het cruisetoerisme er niet op vooruit gegaan is de voorbije jaren. Tijdens onze eerste cruise, meer dan 10 jaar geleden, kregen we ook een badge waarmee we onze kajuit binnen konden en die tegelijk als betaalkaart aan boord diende. Op je tv-toestel kon je destijds al checken hoe zwaar je de dag ervoor in de cocktails was gevlogen. Toen werd er echter niet gehannest met geprinte bonnetjes, handtekeningen en dat soort onzin. Gewoon scannen en klaar. Waarom er nu per cruise een bos aan bonnetjes verkwist moet worden, ontgaat me compleet.

We brengen de namiddag door aan een van de vele zwembaden op dek 14 en zetten geregeld een handtekening om uitdroging te voorkomen.

Voor we het goed en wel beseffen, is het even voor half 7. Het moment waarop we verwacht worden in het restaurant voor een zoveel-gangen-je-maar-wil-menu.

Van vorige cruises weten we dat er geregeld galadiners zijn. De eerste keer was dat concept ons compleet onbekend en moesten we nog ergens een das kopen om eten te krijgen, want op een galadiner wordt er ook gepaste kledij verwacht. Deze keer zijn we voorbereid. Els heeft zelfs een vest en een geklede broek mee voor mij, dus tenen we netjes opgekleed richting restaurant.

Compleet overdressed zo blijkt, want met uitzondering van enkele Japanners en chique senioren die waarschijnlijk nooit een andere dresscode hanteren, zijn we de enige stervelingen die weggelopen lijken van een trouwfeest.

Wanneer de maître ons tot bij onze tafel brengt, kijken Luc, Ilse en Alec, onze tafelgenoten, ons vreemd aan. Het casual koppel met kind blijkt bovendien een Vlaamse tongval te roeren. Ze wonen in Schoten, of all places en Ilse blijkt van oorsprong van Zoersel te zijn, Halle-Zoersel om precies te zijn. Hoe klein kan de wereld zijn?

Alec, de zoon des huizes is 8 en matcht dus ook wonderwel met onze jongens. Een sterrencombinatie is geboren en onze bestelling moet nog opgenomen worden.

We krijgen een uitgebreide menukaart met verschrikkelijk veel gangen in handen. Niet dat een gang meer of minder ons afschrikt, maar de wetenschap dat je eenzelfde gang nog eens bij mag bestellen als je hem lekker vond en de ervaring dat je doorgaans lekker eet in dit soort restaurants, dwingt ons opnieuw tot culinaire ascese. We gaan niet voor elke gang en bestellen maar een keer. Onze Amerikaanse vrienden, enkele tafels verder, laten de garçons wel kilometers afleggen.

Na het diner passeren we langs de inkomhal waar de tweelingbroer van Boogie Boy een Jerry Lewis uit zijn vingers tovert op de vleugelpiano tot groot jolijt van iedereen die erop staat te kijken. Even verder zingt een soort van Italiaanse Christophe klassiekers in zijn thuistaal. Zelfs ‘Marina’ passeert de revue. Met heel het tafelgezelschap duiken we daarna het theater in voor een Franse avond met chansons maar ook met Moulin Rouge-achtige taferelen, inclusief pluimen en de French cancan. De avond sluit ik af in de bar met een dubbele espresso terwijl een geweldige sopraan enkele fraaie klassiekers de inkomhal doet innemen, begeleid door een violiste en een pianist.

Yep, de vakantie is begonnen.

(5 april 2014)