Genua ligt als een pastelkleurig deken op de heuvelrug die het land scheidt van de zee.
De kapitein heeft z’n iPod aangesloten op de geluidsinstallatie en laat Stevie Wonder, Lorde en uiteraard ABBA door de luidsprekers klinken, terwijl we op het zonnedek genieten van een zondags ontbijtje. De dubbele espresso kleurt de ochtend Italiaans.
Genua is een roemrijke havenstad die al eeuwenlang een cruciale rol speelt in Europa en de wereld. Columbus was waarschijnlijk zelfs de bekendste inwoner van de stad. Genua is nog steeds de grootste havenstad van Italië en na Marseille zelfs de grootste van de Middellandse Zee.
Volgens Shorebee.com heeft het geen zin om een bezoek aan Genua voor te bereiden of met een plannetje op pad te gaan, want in de stad zit geen systeem. Je kunt beter de wegwijzers volgen die de toeristische attracties aangeven want de steegjes kronkelen meer dan Pascal Smet in een onderwijsdebat in het Vlaams parlement.
De eerste aanblik van Genua oogt troosteloos: een rommelige haven, een overaanbod aan weinig betrouwbare zonnebrillenverkopers en vooral een drukke ringweg die de stad wurgt. Herinner je je de ijzeren brug aan de Rooseveltplaats in Antwerpen die enkele jaren geleden tegen de vlakte werd gebracht omdat het een stadskanker was in de Koekenstad? In Genua loopt een dergelijk viaduct, de Aldo Moro, langs de volledige kustlijn op tien meter hoge pilaren. De eens zo fotogenieke kustlijn met grootse palazzi en herenhuizen werd in 1965 genadeloos uitgewist door een autostrade door de stad. Ineens kregen de bewoners van de vierde en vijfde verdieping zicht op voorbij scheurende trucks in plaats van de azuurblauwe zee. De hoge heren die dit soort keuzes maken die elke vorm van stadsontwikkeling aan de kustlijn hypothekeren voor de komende decennia verdienen een enkele reis en verblijf Guantánamo samen met alle projectontwikkelaars van bovengrondse parkeergarages. Met een groene gordel tussen de kustlijn en de rijkelijke huizen zou Genua een van de mooiste Italiaanse kuststeden zijn. Poot er hier en daar nog een fontein neer en het plaatje is compleet.
Het verschil met het authentieke karakter van de binnenstad is groot. De straten en pleinen lijken het decor van een historische film, toch op die plaatsen waar de auto niet gewenst is.
De meeste palazzi zijn toegankelijk zodat je ook de binnenpleinen kunt bezoeken.
Het is zondag in het nog gelovige Italië dat op elke straathoek een kerk heeft staan. Overal waar we binnenstappen is er een misviering bezig. In tegenstelling tot andere landen mag je tijdens de dienst wel de kerk bezoeken, maar fotograferen mag niet. Logisch ook, je zou per toeval maar eens een Maria-mirakel op de gevoelige plaat vastleggen. Dan is heel de mystiek weg.
De Italiaanse kerkbouwkunst van de zestiende en zeventiende eeuw is overladen. Geen millimeter plafond of ornament hebben de Italianen destijds onbenut gelaten. Overal pastelkleurige fresco’s, goud en marmer, veel goud en marmer. Mochten er niet zoveel kruisbeelden en heiligenfiguren aanwezig zijn, je zou je op een cruise wanen.
Persoonlijk hou ik meer van sobere kerkinterieurs. Niets mooiers en rustgevenders dan een klein romaans kerkje of een door zonlicht ingenomen gotisch kathedraalinterieur zonder veel franjes. De kathedraal van Laon in Frankrijk is er zo eentje.
Ondanks de overladenheid van de Basilica della Annunziata ben ik aardig onder de indruk van haar schoonheid. Het exterieur is sober, maar het met goud bedekte interieur schittert in het ochtendlijke zonlicht dat binnenvalt.
Om 11 uur ’s ochtends is het al 22 graden. En dat hoort zo in Italië.
Genua leeft, zelfs in deze ochtendlijke uren. Muziek weerklinkt in de straten, levende standbeelden fleuren de boel op en een rommelmarktje op een van de centrale pleinen zorgt voor de nodige couleur locale.
Via de oude haven wandelen we terug naar de cruiseterminal. Een bezoekje aan het aquarium van Genua laten we voor wat het is. 84 euro voor 4 personen is toch net iets te veel om naar vis te gaan kijken.
De namiddag glijdt voorbij aan de rand van het zwembad. Vanop een ligzetel ziet de wereld er een stuk meer ontspannen uit. We besluiten de cocktailkaart uit te testen en beginnen alvast met de eerste van de lijst: de pina colada. Tegen het einde van de week moet het lukken om ze allemaal een keer uitgeprobeerd te hebben.
De entertainment crew geeft ondertussen serieus van jan. Zuid-Amerikaanse discodeuntjes verhitten het vakantievolkje rond het zwembad moeiteloos. Zelfs Els gaat overstag en passeert al polonaisend met een glas bubbels in de hand.
Na het diner sluiten we af in de bar met thee, een dubbele espresso en warme chocolademelk voor de kinderen. Dat laatste hadden we beter niet gedaan. Finn voelt zich plots onpasselijk en besluit met volle aandacht zijn avondeten opnieuw te inspecteren. In geconsumeerde vorm weliswaar.
De ode aan Pavarotti moet hij dus helaas aan zich voorbij laten gaan. Rune en Alec volgen de show in het theater wel met volle aandacht. Een spaghettiwestern-Italiaan wisselt enkele klassieke aria’s af met evergreens. Vooral de fragmenten uit opera’s doen bij tijden aandoenlijk aan. Overacting is eigen aan opera, maar overacting in een dergelijke muzikale cocktail is zeer bevreemdend. Het Echt Antwaarps Teater Goes Classic, zeg maar. Wat de uit Cirque du Soleil weggelopen touwenacrobaat precies in een ode aan Pavarotti kwam doen, weten we nog steeds niet, maar hij wist de kinderen in elk geval het meest te boeien.
(6 april 2014)
sur ma route 
Geef een reactie