Aanslag op onze kransslagaders

De inpak vanochtend is snel gebeurd dankzij mr. Ryanair. De plastic zakjes zitten weer vol, de kabouterrugzakjes zijn dicht geritst.

Als zeven dwergen wandelen we hie-hoe’end met ons rugzakje naar 3sols, een eettent op de Gran Via de les Corts Catalanes. De reclameborden buiten geven aan dat ze English breakfast serveren. Nu de Brexit nog niet helemaal rond is, maken we gebruik van deze laatste kans om de nodige vetzakkerij binnen te spelen en het voor ons eigen gemoed uit te leggen met een verzachtend argument uit de internationale politiek.

Zoals elk zichzelf respecterende zuiderse eetzaak zijn ook hier de schilderijtjes vervangen door flatscreens waarop Dua Lipa en rappers als Drake de nodige bling bling etaleren.

De Engelse vetzakkerij is van een hoog niveau. En nee, het is niet om ons er ook nog eens op z’n Sergio Hermans uit te lullen dat we de calorieën die je anders op een week aan je billen plakt op een half uur binnenspelen. Het was echter heerlijk.

Het wandeltempo ligt na het ontbijt een stuk hoger, alsof we een permanent energie-infuus in onze bovenarmen hebben zitten.

Via de triomfboog die ze Barceloniërs hebben gezet naar aanleiding van de wereldtentoonstelling in 1888, marcheren we naar het Picasso-museum.

Picasso lijkt voor ons geen geheimen meer te hebben na de vele geromantiseerde afleveringen van Genuis op National Geographic. Ik bezocht eerder reeds het Picasso-museum en het feit dat ik het op mijn shortlist had gezet om terug te doen, geeft aan dat mijn eerste kennismaking voor herhaling vatbaar was. Toch slaat het deze keer tegen. Verschillende werken zijn uitgeleend en de wauw-factor was volledig weg.

Op drie kwartier tijd staan we terug buiten.

Gewoon iets met z’n allen gaan drinken op een terras bij dit zonnige weer blijkt even hopeloos als de kandidatuur van Kevin Spacey als jeugdtrainer van een voetbalclub.

Best begrijpelijk dat de eigenaars van de schaarse terrasjes liever eetlustigen een plaats gunnen, maar nóg iets eten op dit moment lukt niemand van ons. We mogen al van geluk spreken dat er nog bloed door onze kransslagaders kan stromen. Het vet van de aardappelpannenkoekjes van ons decadente ontbijt heeft zich er rechtstreeks opgehoopt.

Via de haven bereiken we het strand. Terrasjes genoeg, maar ook hier zitten ze overvol. Het is prachtig weer en iedereen lijkt als lemmingen de weg naar het warme strandzand te zoeken. De kinderen genieten van een ijsje, terwijl we van op een bank de mensen observeren. De zandsculptuurbouwers laten met nat zand een gigantische draak uit Game of Thrones verrijzen aan het begin van het strand. Er komt zelfs rook en vuur uit zijn bek. Iets verder op de dijk proberen opdringerige verkopers lelijke sierlakens te slijten. Vlak voor ons zit een Jamaicaan met rasta’s te jammen op een basgitaar. De klanken die hij voortbrengt zijn een combinatie van het fonetisch gejoel van de leadzanger van The Police en de ‘eeee-oooo’s’ van Freddie Mercury toen die Wembley aan het opzwepen was tijdens LiveAid.

Omdat we geen taxibusje vinden dat ons naar de luchthaven kan brengen, nemen we de trein. Dit blijkt uiteindelijk een veel goedkopere optie. Het mag ook eens meezitten, natuurlijk.

We zijn ruim op tijd in de luchthaven. Tijd genoeg dus om nog iets te drinken en een klein bordje charcuterie en kaas te bestellen.

De kids houden zich ondertussen bezig met een logo quiz op hun smartphone. De hype van het moment.

De terugvlucht verloopt gelukkig vlotter dan de heenreis, al vertrekken we ook nu later dan voorzien. Iets na half elf landen we in Zaventem. Het geld dat we bespaarden door daarstraks de trein te nemen naar de luchthaven, verliezen we nu dubbel en dik door de taxi naar huis te nemen vanuit Zaventem. Onze auto staat immers nog in Eindhoven. 166 euro kost zo’n rit ‘s avonds op een feestdag. Voor dat geld rij je naar Barcelona met de auto.

De Congolese taxichauffeur die de wildernis van de Brusselse straten als zijn binnenzak kent, is een beetje van de wijs als hij de mistige baantjes tussen de weilanden moet nemen om ons uiteindelijk veilig thuis te brengen.

Morgen breien we nog een verlengde aan onze citytrip wanneer we de auto gaan ophalen op de luchthavenparking in Eindhoven.

De minitrip Barcelona pakte net iets anders uit dan voorzien. Ons voornemen om nooit nog met Ryanair te vliegen en ook Zaventem te schrappen, is alleen maar sterker geworden de voorbije dagen. Aviapartner en Ryanair mogen zich voorbereiden op een stevige klacht en schadevergoeding.

Binnenkort te volgen op jouw favoriete sociale medium.

To be continued.