Vandaag is er maar één domein voorzien: Camille Grellet in Cuis. Het champagnehuis ligt zo’n 450 kilometer noordelijker dan Le Grand Noé. Bijna 5 uur in de auto dus. Het ideale moment om de achterstand in de reisverslagen weg te werken.
Vanavond verdubbelen we ons gezelschap: Jef en May en Sinneke en tante Leen, onze champagnebroeder en -zusters van vorig jaar zijn er ook deze keer bij in de champagne. Gelukkig verdubbelt zo ook het aantal auto’s, want de onze zitten stilaan vol.
Op weg naar het bewolkte noorden kan zelfs Lyon ons niet uit ons ritme halen. De anders zo drukke tunnels onder de stad liggen er bijna verlaten bij.
Volle gas vooruit dus.
Fries en Leentje hebben minder chance. Net na de middag sturen ze een Messenger-berichtje dat ze een lekke band hebben. Als bewijsmateriaal volgt er een foto van een autoband die nog evenveel fut heeft als Veronique op een mindere dag.
Ze gaan op zoek naar een bandencentrale, terwijl wij een aire met een Burger King op rijden.
Soms moet een mens geduld hebben in het leven. Een gave die me compleet vreemd is overigens. Jaren nadat onze noorder- en zuiderburen voor het eerst hun tanden in een Whopper konden zetten, is het deze zomer eindelijk aan Vlaanderen om de beste burgerketen te verwelkomen. Het zal echter geen overrompeling worden, want de eerste opent in Antwerpen, het hermetisch van de parking afgesloten verkeersinfrastructurele middelpunt van het land. Waarschijnlijk geraken de friteuses niet eens geleverd.
Terwijl we verder rijden door het glooiende landschap waarin windmolens op de groene velden lijken geprikt, pingt onze telefoon af en toe met een korte status van Fries en Leentje.
Iets voor vijf arriveren we bij Camille Grellet. Sabrina ontvangt ons hartelijk en weet ineens de juiste snaar te raken met de boodschap dat het dit weekend prachtig weer zal worden.
Ook de anderen arriveren even later, maar van onze Halse buren nog geen spoor. Terwijl we ons een plekje zoeken op het zonnige terras belt Leentje met de boodschap dat ze op dat moment gaan vertrekken, alleen zijn ze nog een dikke twee uur verwijderd van Cuis.
De ETA wordt zo 21 uur.
Zo lang kunnen we niet wachten om te degusteren. Sabrina nodigt ons uit in de proefruimte. Het is een beetje thuis komen. Elk jaar verkassen we een tiental kartons champagne van bij Camille en Sabrina naar ons thuis. Vooral de rosé en de blanc de blancs kunnen ons bekoren, terwijl vroeger de cuvée selection brut eerder mijn meug was. Smaken kunnen veranderen.
Na de proeverij haalt Sabrina een kanjer van een kaasplank boven met ook charcuterie en verschillende soorten brood. Ze had ons vooraf gevraagd of we hier interesse voor hadden. Op die manier kunnen we het rustig aan doen na de lange autorit en moeten we ook de deur niet meer uit.
Champagne is er immers genoeg hier in de chambres d’hôtes. In de ijskast heeft Sabrina immers al wat flessen koud gelegd en naarmate de avond vordert worden de lege vakken bijgevuld.
Nadat de fond is gelegd, wachten we met bubbels op Fries en Leentje in de lounge.
De kaasplank wordt een tweede keer boven gehaald, voor de een als hoofdgerecht, voor de ander als dessert. De sfeer zit onmiddellijk goed.
De poorten van de champagnehuis zijn toe, de auto’s staan in de hangar met camerabewaking en er is champagne in overvloed.
We zitten hier op ons gemak.
(9 juni 2017)
sur ma route 
Geef een reactie