De eerste werkdag na de hectische zaterdag vol onzekerheden. Tijd dus om een en ander recht te zetten.
Na de ochtendplons van Rune en Finn rijden we na de middag naar Goudargues. Op een van de schaduwrijke terrasjes naast het water genieten we alsnog van de fijne sfeer die het dorpje uitstraalt. Niet dat er veel te bezichtigen valt – de kerk is vanbinnen zelfs lelijk te noemen met een plompe airco boven de biechtstoel als ‘need I say more?’ – maar er zijn wel gezellige petanqueveldjes, waterstroompjes die het dorp doorkruisen en een florissante horeca.
Na het eten keren we terug naar de plek waar we zaterdag de koude douche kregen dat we niet in de gite konden. Ik hoop er de eigenaar te vinden en mijn voorschot terug te krijgen. ‘Stressvakantie‘-gewijs loop ik het erf op tot bij de poort aan het huis. Geen levende ziel te bekennen. Jammer, ik had de confrontatie graag aangegaan.
In de auto bel ik naar Ingrid van het bankkantoor. Ze verifieert mijn overschrijvingen van 15 november vorig jaar en bevestigt dat het geld effectief is overgeschreven naar de rekening van de eigenaar van de gite waar we zaterdag hadden moeten intrekken.
We komen aan in La Roque-sur-Cèze, een groot natuurlijk waterrecreatiepark uitgesneden in het rotsgesteente. Een weinig bekende attractie in deze regio voor buitenlanders. Waterratten uit de buurt kennen de mogelijkheden maar al te goed en springen dagelijks van de hoge rotswanden, kolken razendsnel in de natuurlijke wildwaterbaan of zonnen lekker op het uitgestrekte rotsplateau.
Er is een massa couleur locale aanwezig. Groot gelijk dat ze deze plek niet breder bekend maken, anders zou het er niet meer te genieten zijn.
Rune en Finn hebben ondertussen heel wat zwemuren in de benen. Toch verliezen we hen geen minuut uit het oog. Niet dat het water op zich gevaarlijk is, de combinatie water-rotsen is dat wel. Ze willen net als de grote jongens van de hoogste rotswanden springen, ze lopen iets te nonchalant over de natte rotsen om nog eens door de wildwaterbaan te gaan en denken het natuurlijk verloop van het water steeds te kunnen volgen ook al lijkt dat voor elk volwassen rationeel wezen geen goed idee.
Ondertussen bel ik naar de Nederlander. Ik krijg zijn vrouw aan de lijn. Onmiddellijk weet ze met wie ze te maken heeft en dus herhaalt ze wat haar man zaterdag tegen me zei: ‘U hebt van ons geen bevestiging gekregen en wij hebben geen vooruitbetaling ontvangen.’
Wanneer ik zeg dat ik de mail heb zitten waarin haar man ons bedankt voor de reservering en dat ik bij de bank gecheckt heb dat het geld effectief is overgeschreven, wordt het stil.
“Ik geef u even mijn man door.”
Opnieuw hoor ik dezelfde redenering door de telefoon en herhaal ik dat ik recht in mijn schoenen sta. Opnieuw wordt het stil.
“Nou, het belangrijkste is dat u iets anders heb gevonden en dat geld, dat schrijven we wel terug over. Maakt u zich daar maar geen zorgen over.”
Dat hij er wel heel licht over gaat, antwoord ik hem. De ellende van zaterdag is niet iets wat je in een vakantie verwacht.
Ik neem me voor te wachten tot de 100 euro terug op mijn rekening staat om dan nog een tandje bij te steken en compensaties te vragen voor de duurdere gite (not!) die we hebben moeten huren. Kwestie van de man ook de duvel aan te doen en er zelf nog wat verlengde vakantiepret aan over te houden.
De kinderen merken niets van mijn fijne momenten aan de telefoon en willen nooit of te nimmer mee terug naar huis. We beloven hen nog terug te komen naar deze natuurlijke en gratis variant van Center Parcs.
’s Avonds barbecuen we voor het eerst in de gite. Robert legt me de gasbarbecue uit en off we go! Wanneer de kinderen horizontaal gaan, komt hij ons warm maken om mee te komen proeven van een biowijn uit de buurt. Net zoals gisteren blijft het niet bij een flesje, dus wordt ook nog een Rasteau open getrokken.
Alle goede voornemens ten spijt liggen we opnieuw rond 2 uur in ons bed.
Best vermoeiend zo’n vakantie.
(5 augustus 2013)
sur ma route 
Geef een reactie