Snel drogende pastasaus

De wind door het dikke bladerdak van de plataan maakt het geluid van zachte regen.

Toch valt er geen spat regen vandaag. De mistral blaast de lucht volledig azuurblauw.

Het is restjesdag. Alles wat een lange trip naar huis beter niet mee maakt, moet op. Toch komen we nog enkele ingrediënten te kort voor de pasta van vanavond.

Met gerichte koopinstructies trek ik er op uit om te vermijden dat ik me zoals steeds laat gaan bij het inkopen: vlees voor de pastasaus, tomatenpuree en een brood. Meer niet.  De enkele keren per jaar dat ik een winkel binnenstap, handel ik heel goed naar Reve en zet ik zijn wijsheid ‘Voor je het weet is het oorlog en zit je zo weer zonder.’ grondig om in de praktijk. Een winkelkar die half leeg is? Ben je gek! Niets is zo vervelend als vaststellen dat je bepaalde basisproducten niet meer in je voorraadkast hebt staan net als er vlijtig in potten gerommeld wordt of er onverwacht vrienden over de vloer komen. Dan kun je beter wat inbunkeren.

Het besef dat elke aankoop te veel morgen kan leiden tot het verweesd achter moeten laten van enkele flessen of kartons wijn, is voldoende om me extreem gefocust te houden tijdens het shoppen. Dit kan ik die arme dutsjes van flessen niet aandoen.

Na de brunch keren we terug naar het wildwaterparadijs van La Rocque-sur-Cèze. Deze keer zijn we goed voorbereid op wat er zoal te doen valt, dus gaan heel wat zwemspullen mee. Over het uitgestrekte rotsenveld loop ik als een volgepakte kameel vooruit om een leuk en rustig plekje te vinden. Ijdele hoop want het is er zo mogelijk nog drukker dan maandag.

De kinderen willen maar een ding: springen. Ook mama waagt zich aan de grote sprong van de rotswanden terwijl ik me met onze uitzet parkeer op een min of meer schaduwrijke plek. Een rotsplateau is ergonomisch even onverantwoord om een boekje op te lezen als een zitje in een economyclass zonder beenruimte. Toch hou ik de gekunstelde lig-zit-houding meer dan twee uur vol, terwijl ik de sappige wijnverhalen van Ilja Gort degusteer.

Over wijn gesproken … 22 kartons wijn zullen morgen de rit naar Halle meemaken, naar hun laatste rustplaats. Ondanks de redelijk uit de hand gelopen wijninkopen, slagen we erin de auto zo in te laden dat zelfs de hoedenplank nog dicht kan. Geen hond die morgen op een of andere parking langs de Autoroute zal zien dat we net van vakantie terugkomen, tenzij de sterveling natuurlijk per ongeluk die loeier van een dakkoffer opmerkt waarin alle lichte spullen zijn opgeborgen.

De spaghetti is niet onmiddellijk vegetarisch te noemen. Het versgebakken gehakt creëert in combinatie met de fabriekstomatensaus een soort van snelbeton waar je lepel stevig in blijft recht staan. Een waspaal zou ook zonder probleem recht blijven in de saus. Weet ik veel dat er in de fabriekstomatensaus ook al vlees verwerkt zit. Een mens kan toch niet alles weten!

Met de buren wandelen we na ons laatste avondmaal naar het centrum van Bollène. By night valt het op dat het stadje de laatste jaren serieus is opgekalefaterd. Er zijn nieuwe wegen, wandelpaden, dijken en pleintjes aangelegd na de laatste grote overstroming die het centrum tot drie meter hoog onder water zette. Een drama waar de middenstand nu pas stilaan terug bovenop komt. Alles was door de watermassa en de modderbrij verwoest en er was geen budget om opnieuw te beginnen. Jarenlang was Bollène dan ook een spookdorp waar niets te beleven viel.

De nieuwe bestuursploeg zet ook zwaar in op het reanimeren van het sociale leven van de stad. Ze organiseren in de zomer allerhande concerten en andere activiteiten die mensen samen brengen.

Vanavond wordt voor het hôtel de ville een hommage gebracht aan Joe Dassin. Koste noch moeite wordt gespaard om het publiek een topavond te laten beleven. Een podium met verschillende niveaus, een serieus uitgebouwde liveband en een handvol zangers en zangeressen die meer van outfit veranderen dan Madonna, Rihanna en Britney samen tijdens een playbackoptreden.

De eindeloze stroom Franse klassiekers van Dassin hebben honderden kilometers noordwaarts miljoenen opgebracht in Nederlandse bewerkingen van Rob de Nijs, Gerard Cox en uiteraard ook onze eigen Strangers. Zonder schaamte zingen we de Nederlandse tekst mee.

Omstreeks elf uur wandelen we terug naar de gite. De kinderen slapen direct.

Wij sluiten af op het terras van de buren met een laatste Rasteau.

(9 augustus 2013)