Moeten er nog bakstenen zijn?

Het is al barok wat de klok slaat op Musique als ik naar het dichtstbijzijnde dorpje rijd dat het geluk heeft over een eigen bakker te beschikken. Vivaldi, Scarlatti, Bach, ze passeren allemaal de revue. Er is tijd voor, want heen-en-terug naar Marssac neemt ongeveer een half uur in beslag.

Ook het rijden zelf is zalig tussen de honderden voetbalvelden met zonnebloemen en wijngaarden door. Er is vanochtend letterlijk geen wolkje aan de hemel. Dat moet voor ons geleden zijn van onze reis van vorig jaar in de Lot. Tijdens ons bijna windstille ontbijt verschijnen enkele wolkengroepjes aan de azuurblauwe hemel die al snel genadeloos worden verschroeid door de zon. Eindelijk zomer!

Vandaag staat Albi op het programma, de bakstenen stad. De voorbije jaren hebben we al aardig wat middeleeuwse dorpjes bezocht, maar nooit hebben we een dergelijke eenheid in bouwstijl teruggevonden als in Albi. De vakwerkhuizen, de paleizen, de eeuwenoude bruggen en zelfs de gotische kathedraal is volledig in baksteen opgetrokken. De natte droom voor elke Vlaamse aannemer.

We parkeren de auto in de schaduw van een ondergrondse garage en zien al onmiddellijk de eerste attractie van de dag wanneer we bovengronds komen: een schaakbord vol fonteinen. De ene keer spuit het water metershoog, dan weer lijkt het alsof de waterkraan ineens wordt dicht gedraaid, om vervolgens in een bepaald patroon opnieuw van jan te geven. Een attractie dus zoals in het gemiddelde pretpark, maar daarom niet minder leuk, al zeker niet bij dit soort mediterrane temperaturen. Eerst lopen we erdoor en houden we het droog, daarna tarten we het lot en is vooral Rune kleddernat.

Het rood van de miljoenen bakstenen steekt op een expressionistische manier af tegen de blauwe hemel. Ik durf te wedden dat elke foto gefotoshopt lijkt, als ik ze vanavond op de laptop bekijk.

De kathedraal Sainte-Cécile is echt een indrukwekkend gebouw. Ongeveer 800 jaar oud, 80 meter hoog en nog in perfecte staat. Ook binnen zijn de plafondschilderingen nog in hun oorspronkelijke doen. Ze zijn nog nooit door een groepje retoucheerkunstenaars bijgewerkt, wat best knap is wetende dat ze er 800 jaar geleden opgezet zijn.

Na de lunch zoeken we de koelte op in het museum Toulouse-Lautrec. Deze bekende schilderende en pentekenende hoedendrager was een van de eerste reclameschilders van de moderne tijd. Zijn ontwerpen voor de Moulin Rouge en andere etablissementen zijn wereldberoemd.

Het was de tijd van de beginnende kleurenfotografie en de realistisch schilderende kunstenaars uit die tijd stonden voor een groot probleem: hoe kunnen we opboksen tegen de fotografie die veel perfecter dan wij de werkelijkheid kan tonen zoals ze is? Een beetje dezelfde identiteitscrisis die de muziekindustrie heeft meegemaakt tot in het Spotify-tijdperk en, voor mijn eigen winkel, eenzelfde uitdaging waar de uitgeverssector in deze digitale tijden voor staat.

De Franse impressionisten hebben zich niet laten afremmen door dit dilemma, wel integendeel. Ze werden in het begin uitgehoond door de kunstminnende goegemeente, maar verdienen tegenwoordig onnoemelijk veel respect (en postuum ook veel geld) voor het artistieke lef dat ze destijds getoond hebben. Zonder hun kijk op de werkelijkheid en de manier waarop ze dit op doek zetten, zouden andere kunstenaars uit latere decennia waarschijnlijk nooit tot dat niveau gekomen zijn.

Met mijn grote vakantiehoed kuier ik door de verschillende kamers van het paleis van Albi dat heden ten dage het beste van Toulouse-Lautrec heeft uithangen. Zijn vroege werk is duidelijk impressionistisch van aard, maar naarmate hij rijper wordt, komt een heel andere kunstenaar naar voren.

Na een korte wandeling door de paleistuin, over de oude brug en door enkele pittoreske straatjes komen we opnieuw uit op het plein waar de middag met spetsende waterdruppels begon.

In de terugrit naar Fayssac houden we halt bij Domaine du Moulin in Gaillac. Ook deze wijnboer werd de voorbije jaren overladen met alle mogelijke medailles en ook mijn trouwe wijngids geeft hem voor het zoveelste jaar op rij een donkerrood kloppend hartje. Het resultaat van de proeverij: drie kartons en een kistje wijn. Ook van deze wijnboer krijgen we er nog een flesje bovenop, een frisse dessertwijn die waarschijnlijk de terugrit naar België niet zal halen.

Els duikt de keuken in voor een ratatouille met kraakverse groenten uit de nabije omgeving. Ook zij krijgt van de driekoppige jury de nodige loftuitingen, medailles en zoenen voor het excellente resultaat.

(16 juli 2012)