De paashaas moet vanmorgen kunst-en-vliegwerk uithalen om de paaseieren te verstoppen zonder dat twee grote 44’ers sporen nalaten in het bevroren gras. 31 maart is het en vannacht heeft het voor de zoveelste nacht op rij de kasseien uit de grond gevroren.
Aan enthousiasme echter geen gebrek bij de kids. Kan het hen wat schelen dat ze net geen moonboots nodig hebben om hun mand te vullen.
Hun ouders hebben hun mindset al lang op zon staan. Voor hen kan het niet snel genoeg gaan.
Keurig op tijd arriveren we in Schiphol. De parking staat tjokvol. Het is duidelijk dat we niet de enigen zijn met een brandend verlangen naar zon.
Ons geduld wordt echter danig op de proef gesteld, want onze vlucht blijkt meer dan 2 uur vertraging te hebben. Heel Schiphol lijkt trouwens bevolkt door lui die zich Tom Hanksgewijs moeten bezig houden op de terminal.
Vrolijk word je niet van het ongeïnspireerde shopping center dat onder het mom van tax free zijn waar in felle neon etaleert. Alleen de banken net buiten de winkels met wachtende mannen ontbreekt om je in Wijnegem te wanen tijdens de januarisolden.
Een kleine rekensom leert me ondertussen dat het waarschijnlijk 4 of zelfs 5 uur ’s nachts zal zijn wanneer we ons bed zullen kunnen vervoegen: meer dan 2 uur wachten, meer dan 3 uur vliegen, bagage ophalen, een klein uur bollen naar het hotel en dan nog inchecken. Tel er nog het verschil van een tijdzone bij en de reisduur komt een stuk boven de 12 uur uit. Op die tijd zit je te terrassen in Saint-Tropez nadat je op een rustig tempo door Frankrijk bent gegleden met de wagen.
Zoals gebruikelijk was moeke er weer van uit gegaan dat 5 keer meer
rapers zouden opdagen voor het jaarlijkse eierfestijn en even later zouden aanschuiven voor het paasmaal. Deze vergissing, die zich niet alleen met Pasen, maar op alle heiligendagen voordoet, zorgt ervoor dat er telkens een halve Spar aan eten onaangeroerd blijft. Op de terminal verorberen we dus nog enkele broodjes met kakelvers paasbeleg.
De rest van de tijd verdoen we aan een dessert in de Mc Donald’s, het doornemen van enkele tonnen vakliteratuur (wist je trouwens dat Sergio Herman zijn vrouw wil volgen richting Antwerpen en niet meer zelf in Oud Sluis in de potten zal roeren?), het kijken naar kleurrijke vissen in een visbak, het aankruisen van woordzoekers, het voorspellen van het aantal zitjes in het vliegtuig, het lachen met de te vlijtige en soms handtastelijke douaniers die het reizen naar een moslimland net iets te ernstig blijken te nemen.
Uiteindelijk zitten we meer dan 3 uur na de oorspronkelijke vertrektijd op het vliegtuig.
Rune en Finn kirren wanneer ze voor het eerst boven de wolken uit torenen. Finn gaat al snel in slaapmodus, terwijl Rune blijft doortateren, tot groot jolijt van mama.
Met een nagelnieuw toeristenvisum, het eerste (zelfs legale) afzettingsoffensief voor toeristen wanneer zij hun voeten op Turkse tarmac zetten, scheuren we een kleine vier uur later over de Turkse kustwegen die er naar Hilde Crevits’ normen goed onderhouden bij liggen.
We checken vlot in, vinden onze kamer en gaan iets voor 5 ’s nachts allemaal in vliegtuigmodus.
(31 maart 2013)
sur ma route 
Geef een reactie