Aan het ontbijt herken je een cultuur. Vlamingen vullen ’s ochtends voor dag en dauw vlug een kom met ontbijtvlokken of yoghurt omdat ze Sonja Kimpengewijs de overdaad van de andere maaltijden willen compenseren net voor ze voor enkele uren de ochtendfile induiken. Amerikanen en Britten gooien de grootste vetzakkerij op een bord, overgieten het met sausjes allerhande en laten doorgaans de helft ervan staan. Bij de Fransen is het ontbijt sober: een stokbrood, verschillende soorten confituur en een kop koffie of thee. Dat is voldoende om de eerste helft van de dag door te komen.
We laten ons deze levenswijsheid welgevallen en schuiven omstreeks 9 uur onze benen onder de ontbijttafel op het overdekte terras. Ons antwoord op de vraag of we buiten willen eten, is immers eenstemmig affirmatief, wat tot een zekere rilling leidt bij de gastvrouw die 18 graden ’s ochtends als Siberisch beschouwt.
Een vers bakje koffie, knapperige broodjes en croissantjes, belegd met vijgen-, abrikozen- en aardbeienconfituur. Meer is er niet nodig om weer een geweldige dag af te trappen.
De eerste bestemming is de overdekte markthal van Narbonne, de plek waar elke zichzelf respecterende Narbonesiër in de voormiddag zijn inkopen doet en rond de middag al shoppend het nuttige aan het aangename koppelt door alvast een glas rosé te drinken met enkele tapas in het verschiet.
We struinen langs de diverse kraampjes waar superverse vis ons met levende blik in de ogen kijkt, oesters in kuipen liggen te wachten om geopend te worden en stevige stukken vlees met een scherp mes en de nodige gesticulaties verdeeld worden.
In een van de kraampjes ontmoeten we Benoit, de man van Isabelle, die ons een uurtje eerder nog een extra kannetje koffie heeft gebracht op ons terras. Hij is gespecialiseerd in tapas met vis en zeevruchten, een heerlijke vaststelling wetende dat we op het domein ook over een buitenkeuken met bakplaat beschikken.
Omdat het nog redelijk vroeg in de ochtend is, besluiten we eerst Narbonne te verkennen. De inkopen doen we later wel.
Onze wandeling in de oude Romeinse stad is echter een opeenvolging van teleurstellingen die we mits enige voorbereiding hadden kunnen vermijden. Op dinsdag is zowat alles gesloten in Narbonne dat ruikt naar cultuur. Geen beklimming dus van de toren naast de kathedraal, geen bezoek aan de tentoonstelling met tekeningen in het aanpalende museum, geen wandeling door de oude Romeinse winkelgaanderij.
Toch heeft Narbonne veel te bieden: terrasjes bijvoorbeeld, met uitzicht op de kathedraal, overgoten met langverwachte zonnestralen, voorzien van een espresso of een rosé.
Na de lunch keren we terug naar de overdekte markthallen waar we Benoit opnieuw ontmoeten. We bestellen bij hem enkele maritieme tapas, slaan elders 15 oesters in en doen ons te goed aan kaas en verse groenten.
Nu de culinaire avond voorbereid is, komen we toe aan de essentie van de namiddag: het degusteren en gericht inslaan van de betere wijnen uit de regio. Vanmiddag staat La Clape op het programma, een mooi en uitgestrekt natuurgebied waarin en waarlangs enkele wijntoppers te vinden zijn. Onze eerste halte is Chateau L’Hospitalet, een domein dat ik reeds 5 jaar geleden bezocht. De wijn schijnt duidelijk ook de andere reisgenoten te bevallen, getuige de vele kartons waarmee we een uur later richting Narbonne Plage rijden.
Narbonne Plage is toerisme all over the place, in het hoogseizoen weliswaar. Nu, bij deze voor de Narbonesianen eerder IJslandse temperaturen, is het strand bevolkt door enkele die hard zonnekloppers die de kracht van de zon overschatten om hun meer dan obese lichamen van een basiskleur te voorzien. Enkele avonturiers pootjebaden in de mediterranee, terwijl 4 Kempenzonen langs de vloedlijn een wandeling maken.
Het tweede wijndomein van de 4 die deze middag op het programma staan, is Chateau Mire L’Etang. De man die ons hartelijk ontvangt, wijst onmiddellijk naar mijn Guide Hachette waar het domein niet alleen een coup de coeur in gekregen heeft, maar ook drie sterren en een vermelding voor een uitstekende prijs-kwaliteitverhouding. ‘Ah, de bijbel’, zegt hij. ‘En wat is dit hier dan?’ vraag ik. ‘Een klooster?’
De sfeer is gezet. De man trekt meer dan een uur voor ons uit en geeft een overtuigde en bezielde voorstelling van zijn gamma dat door vriend en vijand de hemel in wordt geprezen, en terecht trouwens. Om een lang verhaal kort te maken: Chateau Mire L’Etang is het tweede en tegelijk ook laatste domein van de dag omdat de Citroën Picasso van
Piet geen extra doos meer kan herbergen.
Twee oestermessen gaan omstreeks 7 uur de oesters te lijf. Het zijn heerlijke zeedieren die vlakbij uit het zeewater van Gruissan zijn opgehaald. Zeer lang geleden dat ik zo’n voortreffelijke oesters heb gegeten.
Daarna gaan de tapas van Benoit voor de bijl, gevolgd door een visbrochette gebakken door meesterbakker Jef.
We eindigen ons zoveel-gangenmenu met een stukje vlees van de bakplaat.
Overgiet dit alles met drie flessen voortreffelijke rosé die we cadeau kregen van de wijnboer van Mire L’Etang en het paradijs is niet langer een ingebeelde plek vol gouden lepels met rijstpap, maar een oord dat tastbaar dichtbij is.
Toen ik 5 jaar geleden deze regio met het gezin bezocht, ben ik in de stad van Charles Trenet op zoek gegaan naar een cd’tje met de ‘best of’ van deze Franse Sinatra om als aangepaste soundtrack te dienen wanneer we naast de kusten van Gruissan cruiseten. Vanavond op het terras speelt ook La mer van Trenet, niet van een cd’tje maar op de iPhone die via wifi de miljoenendiscotheek van Spotify aanspreekt. Geen gedoe meer met schijfjes. Gewoon de muziek intypen die je wilt horen en gewoon genieten. Sinds vanavond ben ik er vast van overtuigd dat het Spotify-concept bedacht moet zijn door een Fransman bij een goed glas rosé.
(14 mei 2013)
sur ma route 
Geef een reactie