Wassen, zwemmen, proeven en puzzelen. Dat zijn zowat de codewoorden vandaag.
We staan een dag voor een lange trip naar onze volgende gite en Els gooit alles wat ze nog op, onder en tussen zetels, bedden en tuinmeubilair vindt in de wasmachine. Finn zoekt net op tijd veiliger oorden op. Zo komen we morgen met versgewassen textiel aan in Thézac.
De kinderen doen vandaag hun eretitel ‘Waterkieken in de orde van de ondergedompelde opblaashaai’ alle eer aan. Na de middaglunch en een spelletje jeu-de-boule duiken ze voor de eerste keer in het blauwe diep. Mama wordt professioneel door haar drie venten het water ingekieperd en vanaf dan is het golfslagbaden tot Rune en Finn als honderdjarigen uit het zwembad komen: de fut is op, de rimpels blijven.
Ondertussen trek ik met de Guide Hachette du Vin door de regio om een paar toppertjes te bezoeken.
Wat me telkens weer opvalt, is de gastvrijheid van de wijnboeren. Ineens staat je daar met je korte broek, je zonnebril en een wijngids onder je arm op een voor jou vreemd wijndomein. Zelfs een blinde wijnboer merkt direct dat je van een andere planeet komt, België in mijn geval.
‘Des touristes, pfffff’, dat lijkt me een logische reactie als je gestoord wordt, terwijl je aan het bottelen bent, samen met je vrouw, zoals in het eerste wijnhuis van de middag in de Bourgeuil-regio. Meer volk kun je als kleine wijnboer niet inhuren, omdat de tijden nu eenmaal veranderd zijn. Il y a trop de vin! De wijnzee wordt zelfs vanuit Europa ingedijkt en toch doen de gastvrije wijnboertjes er alles aan om je in optimale omstandigheden te laten proeven van hun bordeaukleurige goud.
Ik voel steeds een zekere gêne wanneer ik na een proeverijtje meestal maar één karton meeneem. Niet dat de wijn niet ok is, maar er is zoveel te proeven in de regio en volgende week is er nog een week. Omdat ik ondertussen al menig wijnhuis van binnen heb gezien (schol trouwens, Amy!), weet ik niettemin mijn schaamtegevoel te relativeren. Andere, vooral Franse wijnliefhebbers houden het tijdens proeverijen louter bij proeven en gaan zelfs met lege handen naar huis.
Daar sta je op zo’n moment dan als wijnboer. Je bent eerst naar binnengelopen om je handen te wassen om vervolgens samen met je gasten naar een speciaal daarvoor ingerichte ruimte op je domein te trekken. Het licht gaat aan. De flessen worden ontkurkt. Geuren en smaken benoem je zoals niemand ze uit je glazen kan halen omdat niemand beter dan jij weet wat je met druiven kunt doen. Telkens weer die oprechte blik, Wat denk je ervan?, ook al is het grof geschat de vijfhonderdste toerist-in-short die dit jaar al op je domein is verschenen, maar toch zoek je die bevestiging. Nadat je vier tot soms wel tien van je wijnen hebt laten proeven, wuift de toerist je vriendelijk gedag en rijdt hij bij de buren binnen om nog eens wat wijn te drinken.
De voorbije dagen kregen de kinderen aangepaste druivensapjes, werden er verse pruimen voor hen geplukt, was er een speel-en-ontdek-hoekje voorzien. Koste nog moeite werd gespaard. Ook bij mijn proeverijnamiddag is niets te veel. Zelfs al heb je dan maar, naar mijn normen, een bescheiden aankoop gedaan, toch vinden de wijnboeren achteraf nog extra tijd om je hun cave te laten bekijken of om je door het zenuwcentrum te gidsen van hun wijnproductie.
Dé ontdekking van de namiddag is Chateau de Ligré. Bij het uitstippelen van de wijnroute van deze namiddag heb ik het domein als een soort van verplicht nummertje opgenomen. Al creëert men er maar heel eenvoudige tafelwijntjes, dan nog zou elke fles die in Zoersel wordt geopend herinneringen oproepen aan een fijne tijd in Ligré en de Loirestreek.
Tafelwijntjes heeft men inderdaad op het domein, toch als je het etiket mag geloven. De smaak typeert echter veel meer. Het gaat redelijk snel crescendo en we eindigen met een vieilles vignes uit 2003 die nog gerust een jaar of 10 kan hebben. Even ter info: tien liter (een vaatje dus) van de vin de table heb je voor 39 euro en je kunt er zeker van zijn dat iedereen op je barbecue de tijd van zijn leven heeft, (zeker) ook de wijnliefhebbers. De vieilles vignes en wat eraan vooraf gaat zijn ongekende pareltjes.
Het inkoopgedrag is dan ook te weinig gelimiteerd (een vaatje van 10 liter, drie kartons en een kistje), toch ten opzichte van de aanwezige kofferruimte van de C8 en de reeds gestockeerde kartons in de woonruimte van de gite die ook ergens in de auto moeten passen tussen het vakantie-uitzet. Willen we de kinderen ook nog meenemen naar de Lot-et-Garonne om daar nog enige kartons wijn extra in te slaan, dan moet er serieus gepuzzeld worden. Bijna een uur wordt er gemeten en gepast. Kan alles erin? Uiteindelijk, mits wat truken van de foor, klikt de kofferdeur dicht. Morgen nog wat kleinigheden op de achterbank tussen de kinderen in en we zijn weg voor deel 2.
De avond sluiten we zoals gebruikelijk af op ons terras met een flesje vieilles vignes, gesponsord door de gastvrije wijnboerin van Chateau de Ligré, om onze vakantie in de Loire te beklinken.
(29 juli 2011)
sur ma route 
Geef een reactie