De nacht was een aaneenrijging van power naps, met dat verschil dat we helemaal niet uitgeslapen zijn. Het veel te harde minibed, het ochtendlicht dat te vroeg binnen schijnt en de warmte van de kamer maakt doorslapen godsonmogelijk.
Thuis genieten we al een tijd van airco op de kamers. Soms is het voldoende om de airco even op te zetten tijdens het tandenpoetsen voor je gaat slapen en na vijf minuten is de kamer lekker fris, op andere momenten laten we de koeling de hele nacht door blazen. Het verschil met deze equivalent van een serre zijn we niet meer gewoon.
De jongens zijn al betrekkelijk vroeg wakker vanmorgen, Lune houdt nog haar schoonheidsslaapje.
Met Rune, Finn en Lars ga ik het proviand voor de dag inslaan. Een belangrijke aankoop want vanmiddag staat de langverwachte hotdog-wedstrijd op het programma. Door de luidsprekers klinkt Johnny Cash. We besluiten om iedere keer we een bocht tegen komen of ergens moeten afslaan keihard ‘Jihaaa!’ te roepen en ondertussen een lassobeweging te maken. Met alle rondepunten die we tegen komen is het een ge-Jihaaa dat het een lieve lust is. Al snel blijkt dat we onze ambitie moeten bijstellen. We spreken af dat we het nog één keer gaan doen, straks als we met iedereen in de auto zitten op het moment dat we de oprijlaan van het domein afrijden.
Ondertussen gaan de conversaties in de Dacia over het al dan niet mogen plaatsen van windmolens in je tuin tot de prijs van bouwgronden in België. Tja, de kinderen worden duidelijk een jaartje ouder.
Wanneer we de grote metalen poort van het kasteel voorbijrijden, zien we een man druk gesticuleren achter de poort met de bedoeling dat we vaart zouden minderen. De man in de zwart-witte polo ziet er chique uit, dat moet de man des huizes zijn. Enigszins verwonderd door zijn drukke armbewegingen – we reden amper 40 en er was niet het begin van een stofwolk te zien – nemen we de zakken sandwiches en de extra Weense worsten mee naar onze vleugel.
Na het ontbijt rijden we richting Cave du Haut-Poitou in Neuville-de-Poitou om onze wijndegustatie van gisteren in te halen en een consumptievoorraadje in te slaan voor de week. De cave is een immens complex, een ordegrootte die anders de voorselectie van de wijntrip niet zou overleven. Maar de poorten zijn gesloten, ook al gaf de app van de guide Hachette aan dat de cave op maandag te bezoeken is. Steeds vaker blijken de openingsdagen en -uren van de wijndomeinen niet meer kloppen met de realiteit. Dan proberen we deze namiddag maar een ander domein in de buurt, maar ik ga zeker vooraf even bellen of ze effectief open zijn.
Voor de kinderen is er geen probleem, zij duiken onmiddellijk terug het water in, terwijl ik een ander wijndomein zoek in de gite.
Na een kwartier wordt er op de deur geklopt. Vreemd … de deur is los, de kinderen kunnen binnen.
Isabelle staat aan de deur. Ze heeft een blad in de hand waarop ik mijn handtekening herken.
Ze toont me schuchter het blad dat onwennig trilt. Met haar rechterwijsvinger schuift ze over het blad tot ze bij een rode tekst in een kader komt. Isabelle duidt de eerste regel aan.
“Zwemmen kan van 8.30 tot 12.30 en van 15 tot 18 uur”
Ze hort er allerlei redenen uit waarom dit zo is bepaald, maar geeft zelf al onmiddellijk de nodige soepelheid aan. “Als het een keer 18.15 uur is, is dat uiteraard ook geen probleem.”
Een ander verhaal dan wat ik te horen krijg aan het zwembad. De man met de zwart-witte polo was blijkbaar al komen briesen tegen de kinderen dat ze te luidruchtig waren. Ook al verstaan de oudste kinderen nog maar een mondje Frans, de boodschap was hen duidelijk geworden.
Inderdaad, ik heb de basisvoorwaarden van de gite ondertekend bij de boeking, maar dat is een half jaar geleden. Is het zoveel moeite om dit soort zaken even te herhalen bij de rondleiding in de gite of, nog beter, om een soort van welkomstmap te voorzien met alle do’s en don’ts, als dit effectief zo belangrijk is?
In de gite is er geen welkomstmap te bespeuren, alleen een stapeltje folders van mogelijke attracties in de buurt. Toch zou een map wel welkom zijn, alleen al maar om te begrijpen hoe de jetdouche werkt, waar je met je afval naartoe moet, enz.
Soit, we maken er ons niet druk in. We vinden het zelf wel uit. Trouwens, nu staan er belangrijker zaken op het programma, zoals de hotdog-wedstrijd.
Deelnemers: Finn, Lars, Rune en Robbe
Reporters van dienst: Belinda (video) en Tom (foto)
Supporter van achter een Jommekes-strip: Lune
Iedere deelnemer krijgt zes hotdogs met ketchup. Wie alle hotdogs binnen speelt in twee minuten wint. Lukt het niemand om ze allemaal op te eten, dan wint de deelnemer die het meeste heeft gegeten.
De jongens starten fluks aan de wedstrijd en beginnen al vanaf seconde één te proppen. Een kapitale fout, zo blijkt, want het kauwen verloopt hierdoor even moeizaam als joggen door een drassige polder in het Verdronken land van Saeftinghe. Robbe heeft een extra handicap met de beugel die op zich al heel wat van zijn speelveld in beslag neemt.
Naarmate de seconden verder tikken, daalt het aantal broodjes per minuut. De deelnemers die eerder hadden gepleit voor een hotdogwedstrijd van een uur zijn blij dat we enige nuchterheid hebben toegepast op het wedstrijdreglement en kijken uit naar de iPad die na de twee minuten met passend geblaf een halt zal toeroepen aan deze vreetwedstrijd.
Lars wint met enkele centimeter hotdoglengte van Rune. Brons is voor Finn. Robbe eindigt laatst maar met complimenten van de jury omwille van zijn eethandicap.
Na een telefoontje met een tweede wijndomein weet ik dat we er terecht kunnen vanaf 14.30 uur. Het domein La Tour Beaumont ligt in Beaumont, op zo’n 20 minuten rijden van onze gite. We worden hartelijk verwelkomd door de gastvrouw die ons doorheen de degustatie leidt. In de koele degustatieruimte is er een kinderhoekje voorzien, alleen is dat niet voorzien op vijf kinderen. Zonder morren zoeken Finn en Lune een ander plekje in de ruimte op.
De dame neemt haar tijd en laat haar volledige assortiment aan rosé, wit en rood proeven. De Sauvignon coeur de tuffeau 2014 en de Gamay rouge 2014 vallen het meest in de smaak. De laatste is een eenvoudige rode wijn die slechts 4,4 euro per fles kost. Hij kleurt zeer licht en lijkt meer op een hele donkere rosé dan op een rode wijn. Fris gekoeld moet hij zalig zijn. We leggen hem bij thuiskomst dan ook direct in de ijskast.
Voor we doorgaan offreert de dame ons nog om even in de cave te gaan kijken waar de inoxen tonnen staan waarin de wijn ligt te rijpen, de wijn gebotteld wordt en de flessen geëtiketteerd. Op zich geen moeite om het even aan te bieden, maar het gebeurt wel. Net als de toeristische foldertjes die ze verzamelt en uitdeelt aan de bezoekers van de degustatieruimte.
De dame heeft meer commerciële feeling en klantgerichtheid in haar kleine teen dan het koppel dat de gites van het kasteel runt.
Een belangrijke indicator of een eigenaar van een verblijf het zuiver voor het geld doet of de gasten zich van bij het begin welkom wil laten voelen, is het toiletpapier dat je op de wc vindt. Heb je lekker zacht toiletpapier van eenzelfde soort in het kleinste kamertje, dan getuigt dat van een basisbezorgdheid voor je bips en een respect voor je als gast. Vind je een mandje met vier verschillende soorten wc-papier dat gewrongen zit tussen de waterbak van de wc en de muur en dat gevuld is meer vier verschillende soorten en kleuren wc-papier, gaande van schuurpapier nummer 360 tot zacht fluweel, dan proberen de uitbaters zo veel mogelijk geld uit te sparen om er zoveel mogelijk aan over te houden en zijn de gasten hiervoor een noodzakelijke bijkomstigheid. Zeker als van de vier rollen er al twee rollen door vorige bezoekers gebruikt werden.
Uitbaters van gites of chambres d’hotes doen er goed aan zelf gedurende enkele dagen of weken de ruimte te betrekken om te zien of het plaatje klopt: werkt alles, is alles wat je nodig hebt voorradig, zijn er zaken die beter kunnen? Je vrienden vooraf uitnodigen met de vraag om superkritisch te zijn, is ook een goede graadmeter.
Mochten Isabelle en de zebra dit vooraf gedaan hebben, dan hadden ze gemerkt dat er lichtknoppen los hangen, dat het echt wel onhandig is om in de hobbit-badkamer binnen te geraken zonder je hoofd te stoten, dat de ventilatie in de wc van het hobbit-huisje evenveel lawaai maakt als een opstijgende Airbus op London Heathrow, maar dat de ventilatie van de badkamer dan weer stuk blijkt, dat de helft van de stopcontacten in de hobbit-slaapkamer niet werkt, dat een douchegordijn wel handig zou zijn om een zondvloed te vermijden in de hobbit-badkamer, dat een halogeenstraler aan de tafel buiten niet echt gezellig is en dat ze beter werk zouden maken van de sfeerverlichting op het terras waarvoor de kabels bloot liggen maar al een hele tijd niets mee gebeurd is getuige de spinnenwebben, dat kussens het zitten in de lounge en op de strandstoelen een stuk comfortabeler zouden maken, en ga zo maar door.
Enfin, je kunt je eraan ergeren tot je een halve kilo weegt, of je trekt je terug onder de naaldbomen naast het zwembad met een boek, of in Belinda haar geval een e-book. ‘De grenzeloze‘, een thriller van Jussi Adler-Olsen, is het eerste e-book dat ze leest. De leeservaring blijkt optimaal, alleen de drukkende hitte is er te veel aan. Maar dat kunnen we Steve Jobs natuurlijk moeilijk verwijten. De temperatuur klimt deze namiddag tot bijna 40 graden en het is bij momenten zo goed als windstil.
Het is zo warm dat de kinderen liever een slaatje eten dan barbecue. Need I say more?
Kaartjes schrijven is een ritueel dat ondertussen ook aan een upgrade toe is. Sinds kort gebruiken we de postcard-app van De Post. Je selecteert een foto, voegt tekst toe en je kunt de foto als postkaart versturen naar het thuisfront.
We selecteren een foto van de vijf waterkiekens en laten hen de tekst verzinnen. Wat volgt is een stroom aan ‘rijmen en dichten om je … te lichten’.
“Het is hier superheet,
dus hebben we al veel gezweet.
Gelukkig is er heel wat fris water
en ondanks de buurman z’n gesnater,
hebben we het record bommetjes springen gebroken.
Daarom gaan we nu lekker koken.”
Lars is redelijk enthousiast over het resultaat.
Lars: “Oh, ik ga dat tekstje direct op mijn blog zetten!”
Ik: “Heb jij dan een blog?”
Lars: “Nee … Wat is dat eigenlijk een blog?”
Het zijn van die Monty Python-achtige gesprekken die Lars typeren in hart en nieren.
Even later horen we getik op de dakpannen. De eerste regendruppels van een brede regen- en onweerszone die eindelijk verkoeling brengt.
(3 augustus 2015)
sur ma route 
Geef een reactie