Dus, de vlucht is geannuleerd?

Een cruiseboot die afmeert, terwijl twee stervelingen gehaast, maar net te laat op de kade aankomen, tot groot jolijt van de andere reizigers die van op het dek het tafereel aanschouwen met een cocktail in de hand. Het is de nachtmerrie van zowat elke cruisereiziger.

We hadden gisterenmiddag onraad moeten ruiken, toen het ons niet lukte om de stoelen te selecteren op onze Transavia-vlucht naar Bari. Wat we ook probeerden, we konden geen zitjes koppelen aan onze namen. Toen Belinda later die avond nog eens probeerde en het weer niet lukte, besloten we dat er niets anders op zat dan de plaatsen op de luchthaven zelf te regelen. Eigenlijk maakt het ons weinig uit waar we zitten. Komt goed …

Niet, dus.

Want zonder de reflex van Belinda om gisterenavond nog even te dubbelchecken, hadden we vanmorgen met onze koffers hulpeloos aan de check-in gestaan om vast te stellen dat er geen vliegtuig naar Bari vliegt. Een Transavia-medewerker zou ons gezegd hebben dat de vlucht al eind vorig jaar geannuleerd was en dat ik daar een mail over gekregen had en een refund.

De blik van ongeloof die daarop zou volgen, heeft de Transaviaanse moeten missen vanmorgen.

Terwijl Piet Huysentruyt werd onthuld als Kitch Lorraine in een dragshow op VTM ploeterde ik op vraag van Belinda door mijn mailbox, op zoek naar een mail van Transavia. Mogelijk was er last minute nog een wijziging gekomen.

Nee, geen mail meer gekregen. De laatste was in december vorig jaar.

Wanneer ik daarop overtuigend begin voor te lezen uit de mail uit mijn spam-box parelt een eerste zweetdruppel op mijn voorhoofd.

“We regret to inform you that your flight(s) with booking number KYG2JP has been cancelled. You can find the details of the exact flight(s) in My Transavia.”

Nog geen twee seconden later heeft de zweetdruppel navolging gekregen.

Dus, de vlucht is geannuleerd? Hoe geraken wij dan op tijd in Bari? Het is ondertussen al half 11 en we moeten morgenmiddag inschepen!

Luid inwendig vloekend op de zondvloed aan spam die mijn mailbox tsoenamigewijs bevuilt waardoor ik essentiële info mis die onterecht in mijn stalkingbox is gekomen, zoeken we samen naar een manier om toch op tijd in Bari te geraken.

Met de auto dan maar? Bari is jammer genoeg Marseille niet, we zouden 18 uur moeten rijden naar de hiel van Italië. Bovendien hadden we net een flesje Chateauneuf gekraakt om de vakantie in te zetten.

Gelukkig vind ik toch nog twee plekjes naar Bari, maar dan wel met een tussenstop in München. We moeten er een kwartiertje vroeger voor opstaan, maar dat kan de opluchting niet drukken.

Zelfs met een beetje vertraging op het tarmac van München arriveren we mooi op tijd op de kade waar de MSC Sinfonia ons opwacht.

In tegenstelling tot de MSC Seaside waar we vorig jaar de westelijke Middellandse Zee mee aandeden, is de Sinfonia een relatief klein schip. En dan werd het in 2015 bij een zeer grondige renovatie nog een stuk verlengd door in het midden een compleet nieuw gedeelte toe te voegen, zodat de uit de kluiten gewassen sloep nu zo’n 275 meter lang is en plaats biedt aan een kleine 2000 passagiers en 700 crewleden. Toch valt ze in het niets bij een mastodont als de Seaside die je met zijn 7 extra verdiepingen van aan de andere kant van een stad kon zien liggen in de haven. Handig, wanneer je even de weg kwijt bent.

Dat we minder dan een jaar na onze vorige cruisetrip opnieuw het ruime sop kiezen, komt door het enthousiasme van Belinda. Nog voor we terug aanmeerden in Marseille droomde ze tijdens onze vorige reis al luidop van een cruise op de oostelijke helft van de Méditerranée. Een goede Black Friday-deal was voldoende om de daad bij het woord te voegen.

Ondertussen kennen we de gebruiken. Na de veiligheidscontrole kunnen we direct door naar onze kamer waar we onze spullen achterlaten. De koffers worden later deze middag tot aan de kajuit gebracht. Onze sleutelkaartjes hangen al aan de deur.

De rest van de dag verloopt zeer gezapig, en dat hoort zo op een cruise. Een cocktail scoren in de Manhattan Bar, medereizigers observeren die zich laten meeslepen door de cruiseanimatie, het schip verkennen en wat chillen in de koffiebar (Tom), een powernap doen (Belinda) en na de veiligheidsdrill aperitieven in de Irish pub.

Voor we naar de avondshow in het theater gaan, genieten we in het buffetrestaurant alvast van een aperitiefbordje. Ons diner in het à la carterestaurant start namelijk pas om half 10. Voor de gemiddelde Middellandsezeebewoner die zijn leven heeft opgebouwd rond de siësta is dat zelfs nog aan de vroege kant. Voor ons, boreale westerlingen, is dat bijna middernacht.

Het theater, iets groter dan de Arenberg, heeft net als het Witte Paard een enorme videowall. De tijd van de bordkartonnen decors is duidelijk voorbij, ook op zee. De show die zich voor de flitsende muur met AI-animaties afspeelt, moet niet onderdoen voor zijn Blankenbergse tegenhanger. Zelfs de leadzangeres heeft veel weg van Sandrine, zowel vocaal als qua uiterlijk.

We krijgen een muzikale roadtrip langs Londen, Rome en Parijs, inclusief French cancan. De energie en het talent van dansers en andere artiesten is enorm aanstekelijk, zeker wanneer de Italiaanse toppers passeren. Het overwegend Italiaanse publiek gaat uit zijn dak.

Het diner verloopt een stuk gemoedelijker, dankzij de strak georganiseerde service in de keuken en de toppers in de zaal. De garçon die ons de komende week culinair en vinologisch zal bijstaan, is Dennis, een vlotte Peruviaan die al even vlot bijschenkt wanneer hij merkt dat het kijkglas niet meer vol is.

De dag afsluiten op het terras van onze kajuit zit er niet in. De wind beukt op de ramen en pakt zelfs op je adem wanneer je even je hoofd buiten steekt.

Het salon in onze kajuit is the next best thing. Moe, maar voldaan leggen we de dag netjes neer.

(zaterdag 22 maart 2025)