Voor we Genua onveilig maken, ontbijten we à la carte in het Seashore restaurant. We gaan voor de eggs benedict met zalm en charcuterie.
Net zoals bij het diner gisteravond zijn er tientallen garçons in de weer. Het zijn geen anonieme MSC-medewerkers. Elk van hen heeft een naambordje met daarop hun naam en het land van waar ze afkomstig zijn. En hoe divers hun afkomst ook moge zijn, ze hebben allemaal een duidelijk doel. Het de gasten naar hun zin maken, ook al zijn die gasten soms strontvervelend.
Twee tafels verder zit een Amerikaans koppel. Aan de gezichtsuitdrukking van de vrouw zie ik dat de à-la-cartekaart haar niet bevalt. Er is nochtans een ruime keuze. Ze begint druk te doen tegen haar man die haar laat begaan. Er zal na al die jaren waarschijnlijk een soort van gewenning zijn opgetreden. Omdat hij niet reageert, spreekt ze de ene na de andere garçon aan. Ze ratelt maar door dat ze dingen mist op de kaart en probeert ze gewoon bij te bestellen. Al gauw komt er nog een medewerker bij aan tafel staan, een in een wit pak, wat aangeeft dat hij iets hoger in de restauranthiërarchie staat. De vrouw blijft ondertussen door ratelen. Even later komt er nog een andere garçon aan de tafel en nog een tweede man in een wit pak. Liefst 4 mensen die de onredelijke vrouw willen begrijpen en ter wille willen zijn. Geen gediscussieer over de absurde vragen van de vrouw, geen vingerwijzing dat ze maar naar een van de vele buffetrestaurants had moeten gaan als ze zoveel keuze wilde hebben. Nee, het personeel blijft glimlachen. Zelfs Jezus zou zijn andere kaak minder snel tonen als deze toppers.
Op mijn eerste cruise rond Cuba, begin jaren 2000, stikte het van de Amerikanen aan boord. De cruise vertrok toen in Miami, vandaar het overaanbod. Het viel me toen ook al op hoe hopeloos Amerikanen zijn als het op eten aankomt. In het enorme buffetrestaurant zag ik ze toen geregeld hun ovalen borden bomvol laden. Niet evident als je weet dat ze twee keer groter waren dan de borden op de MSC Seaside. Ze gooiden alles door elkaar op hun ‘plateau’: warm en koud, zoet en hartig, vet en nog vetter. En wanneer er niets meer bij kon, overgoten ze hun ‘indigestie op een bord’ met maple syrup en met ketchup, waarschijnlijk om de boel bijeen te houden.
De garçons hadden nadien een dagvullend programma om de volgestouwde tafels op te ruimen. Hoe vaak zag ik toen de te zwaar beladen borden quasi onaangeroerd de vuilbak in gaan, net als de tientallen glazen fruitsap en koppen koffie waar amper van gedronken was.
Op het moment dat Amerikaanse vrouw aan haar zoveelste litanie begint, gaan we door. We hebben medelijden met de mannen in zwart en wit pak.
Vandaag struinen we door Genua, de grootste havenstad van Italië en na die van Marseille de tweede grootste in het Middellandse Zeegebied. Het is een bruisende stad met smalle straatjes en hoge huizen waardoor het er ook in de zomer redelijk koel blijft. De pastelkleurige gevels en de gezellige drukte op de piazza’s zorgen voor een instant zomergevoel.
Genua gonst van de bedrijvigheid. De ‘Via Alberto’ telt om de drie huizen een kapperszaak en dat is blijkbaar nodig want elke kapper is bezig. Terwijl er vlijtig geknipt wordt, slurpen de wachtende heren aan een stevige espresso. In delicatessezaken wordt in de vitrine verse pesto gemaakt door een ambachtelijke machine. En ook de vele vishandelaars doen wat enkele uren geleden nog vrolijk rondzwom vlot van de hand. Elke ruimte die gebruikt kan worden om enkele terrastafeltjes te zetten, wordt benut, ook al ligt de zaak in een van de steile straatjes. De Genuezen zijn handelslui gebleven.
De wandeling die we maken is er eentje van Komoot, een wandel- en fietsapp die bijzonder gebruiksvriendelijk is. Als ultieme test gaat Belinda de uitdaging aan om met de app de volledige wandeling te leiden. Belinda heeft, en dat is het understatement van het decennium, een nogal wankel oriëntatievermogen dat ze naadloos heeft doorgegeven aan haar dochter. Als het Belinda lukt, is de app werkelijk voor iedereen die navigatiegewijs ergens wil geraken een hulpmiddel. En geen betere stad dan Genua om de ultieme test te doen. Haar bekendste inwoner Columbus was er destijds ook van overtuigd dat hij een andere weg naar India had gevonden. Maar het bleek Amerika te zijn. Tot op vandaag hebben cruisemedewerkers in zwart en wit pak nog altijd last van zijn gebrek aan oriëntatievermogen.
Dankzij haar feilloze navigatie ontdekken we alle piazza’s en palazzo’s die Genua rijk is en belanden we in talloze kerken, de een met al meer tierlantijntjes, fresco’s en bladgoud dan de andere.
Het helpt natuurlijk dat de app ervoor zorgt dat je telefoon begint te trillen als je van de route afwijkt. Zo kun je onmiddellijk bijsturen. Stel je voor dat pakweg Alexander de Croo, de volledige partij Groen of de lokale CD&V-afdeling een trilling zouden krijgen iedere keer dat ze van het paadje af gaan, het zou de geloofwaardigheid van de politiek alvast enorm kunnen verbeteren.
Rond etenstijd passeren we langs de Torri di Porta Soprana, de oude toegangspoort tot Genua, die er al meer dan 1000 jaar staat. Aan de voet van de poort weerklinkt jazzy muziek vanop een gezellig terras met rood-wit geblokte tafellakens. De muziek komt vanuit de kruin van de parasols. Op elke tafel staat een grote pot basilicum om iedere wat nonchalante passant erop te wijzen dat pesto, enfin pesto alla genovese, daadwerkelijk uit Genua komt.
Geregeld staat ten huize Sleeuwaert pasta pesto op de menukaart. Meestal op avonden dat Belinda de nacht heeft of laat moet werken. Niet dat het mijn voorkeur is, maar het is zelfs voor mij haalbaar als gerecht om de hongerige tienermagen te vullen. Zelf heb ik niets met pasta pesto. Ik vind het ondanks de enorme hoeveelheid olijfolie meestal gortdroog en bijzonder weinig smaak hebben. Pasta moet zwemmen in veel saus en veel vlees, dat zijn we aan onze voorvaderen verplicht. Die hebben niet honderdduizenden jaren hun best gedaan om aan de top van de voedselketen te geraken, om dan te zien dat hun zoveelste knoopsgat pasta pesto is gaan eten. Ook voor de gezondheid of onze ranke lichaamsbouw hoeven we het niet te doen, want de ‘koolhydratenschotel’ met pasta, aardappelen en focaccia seca gedrenkt in pesto die we voor onze neus krijgen in de hoofdstad van de pesto is bezwaarlijk ‘light’ te noemen. Belinda is wel fan, ook van de tiramisu achteraf. Gelukkig dat smaken verschillen. Wat zouden die Genuanen anders met al die basilicum moeten doen?
Net wanneer we terug aankomen op de boot schalt een luide stem door de luidsprekers. Door technische problemen zal de boot niet op het voorziene uur kunnen vertrekken. De stem belooft ons te verwittigen op welke dag we dan wel zullen kunnen afvaren.
Welke dag … ?!
Ook Paul en Jacqueline, onze Schotense buren aan de dinertafel, hebben het zo begrepen. Al had Paul wel gehoord dat in de uitleg in het Frans, Duits, Italiaans en Spaans het woord ‘dag’ niet meer werd genoemd en vervangen was door ‘moment’.
Uiteindelijk vertrekt de boot 4 uur later dan gepland. Via de luidsprekers krijgen we te horen dat we morgen twee uur later zullen aankomen in Civitavecchia, maar ook twee uur extra tijd zullen kunnen besteden in Rome.
Mooi zo, op de dag des heren kunnen we uitslapen om vervolgens dag te gaan zeggen aan zijn huidige vertegenwoordiger op aarde. Morgen trekken we naar het Vaticaan.
(11 mei 2024)
sur ma route 
Plaats een reactie