Tot voor 15 jaar werd het Maison du Jardin permanent bewoond door generaties tuinlieden, en dat sinds 1822. Enkele jaren geleden heeft de graaf het pand grondig laten renoveren. Net zoals bij de andere huizen op z’n domein is hij er vervolgens met zijn vrouw een maand lang in gaan wonen om alle kwaliteiten, maar ook alle gebreken aan den lijve te ondervinden.
Gebreken hebben we op deze korte tijd nog niet gevonden, behalve dan het ontbreken van WiFi. In de grote inkomhal van het kasteel kunnen we vrij op internet, maar daarmee streamen we Spotify-gewijs onze achtergrondmuziek natuurlijk nog niet.
De tuinlieden van het Maison du Jardin hadden de voorbije eeuwen waarschijnlijk een ander levensritme dan het onze op deze lazy sunday. Voorzichtig knijpen we een oog open. Het is iets voorbij half tien. De ochtendzon schijnt al redelijk fel door het bloemetjesgordijn, terwijl de merrie en haar veulen in de nabij gelegen wei onrustig aan het ochtendgymnastieken zijn. Uitslovers.
De kinderen zijn ondertussen zelfredzaam genoeg om in hun eerste basisbehoefte te voorzien en hun ochtend digitaal in gang te trappen en indien nodig ook hun tweede basisbehoefte in te lossen door een kom cornflakes erbij te nemen tijdens het tabletten.
De Super U van Saint-James is vandaag onze enige excursie. Een tocht van wel 8 minuten.
We hebben definitief de ketelmuziek van de jongerenzenders verbannen uit de auto en schakelen voor de rest van de reis over op radio Nostalgie. De Vlaamse tegenhanger van de zender is ondertussen niet langer gefocust op de jaren 80, en speelt alsmaar meer nineties omdat het luisterpubliek dat voor adverteerders interessant is, ook verjongt. In Frankrijk lijken de reclamejongens hier geen last van te hebben. Dit weekend is het zelfs Rolling Stones-weekend op radio Nostalgie. Back to the 60s. Dus glooien we, begeleid door Les Cajoux, door het weidse landschap met hier en daar een uit de kluiten gewassen boerderijencomplex.
Het is zondag, dus gaan we voor een champagnebrunch, een traditie die we ondertussen nu toch al een hele tijd in ere houden op zondagen dat Els ’s ochtends niet moet werken. De champagne hebben we meegebracht en smaakt dan ook bekend. Het fijne aan een champagnebrunch in het land van de champagne is het brood dat erbij gesneden wordt. Niet al te brede sneden van de baguette zijn uitermate geschikt om ze bescheiden te beleggen met allerlei lekkers dat je in onze supermarkten minder snel vindt zoals ganzenlevercrème en lokale Franse kazen. Omdat je redelijk wat sneetjes binnen moet hebben om je verdiende koolhydraten bijeen te sparen, kun je best veel proeven op een champagnebrunch. Het is eigenlijk meer een tapasbrunch, begeleid met heerlijke bubbels.
Finn is ondertussen een koene kerel van 7 die de deugnieterij tot een 10de kunst weet te verheffen, zonder dat je er echt boos op kunt worden. Tijdens de tapasbrunch amuseert hij zichzelf, maar vooral de rest van de tafel, met het op commando boeren van letters, telkens gevolgd door een brede smile die een perfecte blik gunt op zijn bovenkaak waar zijn twee uitgevallen kindersnijtanden een immens gat hebben nagelaten.
De rest van onze eerste echte vakantiedag brengen we door onder de vijgenboom, terwijl de ballen en stokken vlijtig in het rond vliegen tijdens een zoveelste spelletje petanque en number kubbs. Er is ook eindelijk tijd om de weekendkrant eens rustig door te nemen. De stijgende ergernis over de iets te vlotte handtekening die Gwendolyn Rutten zette onder het regeerakkoord dat twee andere partijen zonder haar partij onderhandeld hadden, doet me al gauw beseffen dat het beter is echte fictie te nuttigen in plaats van het slechte politieke toneel dat ook nu weer gespeeld wordt in de weken na de verkiezingen.
Ik begin met Dan Browns Juvenalis Dilemma, zonder goed en wel te weten waar het boek over gaat. Al gauw wordt duidelijk dat de thematiek van de NSA en internetprivacy ook niet zo gratuit is en wel heel herkenbaar overkomt, ook al dateert het boek van 1998.
Oh, well.
We lezen verder aan het zwembad terwijl de kinderen kunstjes uithalen, duiken naar torpedo’s en elkaar proberen onder water te trekken.
Voor we aan de barbecue beginnen, gaan we nog even langs bij de graaf om de rest van ons verblijf te betalen en even te informeren naar zijn top 5 van must sees. In geen tijd zit de rest van de week gebeiteld. Elke dag iets nieuws, iets anders. We zijn ineens voorbereid.
De meegenomen wijn uit de Halse wijnkelder kan ons bekoren bij de vis- en zeevruchtenbarbecue (een lekkere rosé van Val de Gilly in de Var) en bij de vervolghoofdstukken van Dan Brown en Niccolo Ammaniti (een mooie Côtes du Rhône).
De vakantie is nu echt begonnen.
(27 juli 2014)
sur ma route 
Geef een reactie