La Grande Bouffe in Bari

Het is de laatste ochtend dat ik eggs Benedict met zalm bestel en ook de laatste keer dat ik hierbij een monkellachje net kan inhouden omdat ik telkens weer nostalgisch terugdenk aan Dirk Benedict, die magistraal gestalte gaf aan Face van The A-Team. De vlotte sjacheraar die overal zijn voordeel mee deed, net als zijn naamgenoot Lemuel Benedict die in 1894 de kok van het Waldorf Hotel in New York zou hebben gevraagd naar een stevig ontbijt om zijn kater onder controle te krijgen.

Doe maar toast, gebakken ontbijtspek, gepocheerde eieren en hollandaisesaus.

130 jaar later is het mijn laatste ontbijt aan de MSC Synfonia. Het zit er weer op en ondanks het weer dat ze op Corfu ‘winterweer’ noemen, waren de weergoden ons zeer gunstig gezind. Als het al regende, dan vielen de druppels op momenten dat we aan boord waren.

Ook vanochtend zijn de straten kletsnat en staan er overal grote plassen, maar zelf houden we het naar gewoonte nog een hele dag droog. We hebben een extra nacht in Bari geboekt, omdat Belinda schrik had dat we de terugvlucht zouden missen als de boot iets later zou aanmeren.

Bijkomend voordeel is dat de reis hierdoor nog een dag langer duurt en dat we eindigen op een hoogtepunt. Het oude Bari is echt de moeite.

We droppen eerst de koffers op onze slaapplek. Een taxichauffeur brengt ons naar een buitenwijk van Bari, niet zo ver van het strand.

Giufra, onze slaapplek van vanavond, ligt aan de kustweg, achter een wit metalen hekwerk. Een getatoeëerde vrouw van rond de 50 doet de poort open en toont ons onze kamer.

Die is op z’n minst opmerkelijk. Naast een groot bed, heeft ze ook een enorm bubbelbad, een regendouche en een toiletruimte met bidet. Wanneer Belinda informeert naar het ontbijt, wijst de vrouw naar een plateau bovenop het ijskastje.

Het ontbijt staat al klaar!

Zonder grondig te kijken naar wat erop ligt, weet ik al gauw dat het in niets te vergelijken is met mijn eggs Benedict van vanmorgen. Een aantal droge koeken, wat perzikenconfituur in een industrieel kuipje en croissants in een voorverpakt zakje waar normale bedrijven uit de voedingsindustrie chips in doen.

Hier word ik niet echt blij van. Giufra staat op Booking nochtans wel als B&B geafficheerd.

Wanneer ik de kamer iets grondiger bekijk, begin ik te vermoeden dat die tweede B niet staat voor ‘Bed’ maar voor iets anders: ‘Bubbelbad’, of nog treffender voor ‘Boobs’. Het interieur lijkt op de set van de separé van Matroesjka’s, maar dan met meer luxe.

Een caberdoucheke, zoals ze dat in het schoon Antwerps zeggen. Het beddengoed komt qua motief overeen met dat van de veelkleurige zetels van Zondag Josdag.

Boven het bed hangt een enorme spiegel, de wand achter het hoofdeinde van het bed is volledig bekleed met spiegels en ook de glazen wand van de douche bestaat uit spiegelglas.

Wanneer we later vandaag de lichtschakelaars aanraken, licht de ene keer een witte led-strip rond de plafondspiegel op en de andere keer een blauwe led-strip rond de volledige zone van het bubbelbad.

Met een donkerbruin vermoeden dat onze slaapplek van vanavond in het verleden een andere bestemming had, nemen we de bus naar het oude Bari. We stappen af aan de voet van het Castello Svevo. Van daaruit wandelen we over de Boulevard Vittorio Emanuele II naar het infopunt voor toeristen, want het bezoek aan de stad hebben we niet echt voorbereid.

Onderweg naar het infopunt passeren we meer terrasjes en eetplekken dan we tijdens ons volledige bezoek aan Athene zijn tegengekomen. Wanneer ik TripAdvisor check naar goede aanbevelingen voor de lunch, krijg ik maar liefst 1232 suggesties.

Hier gaan we geen honger hebben.

Het blijken profetische woorden, want onze lunch wordt ook ineens onze laatste maaltijd van de dag. We stappen binnen bij Sorsi e Morsi, de enige zaak waar geen mannelijke foodie-lokker passanten probeert binnen te praten. Het overdekte terras ziet er gezellig uit en wat we op de tafels zien staan, spreekt mijn smaakpapillen instant aan.

Omdat het middagspits is in culinair Bari zit het voorste terras helemaal vol. Een garçon gebaart ons hem te volgen. We passeren de keuken en de wijnkast en belanden achteraan in de zaak. De witte gewelven van de eetruimte zijn beschilderd door een lokale kunstenaar en tonen alles wat je kunt eten op het plafond: gevogelte, runderen, octopussen en andere zeebeesten.

Hoe chill het terras vooraan erbij ligt, hoe onrustiger onze gewelfde eethuisje wordt. Hoe meer Italianen andere tafeltjes bezetten, hoe meer de ruimte in een levensgrote boombox verandert.

Wanneer ik de signature dish wil bestellen, wijst Belinda me op de relatief kleine porties pasta bij de buren.

Voor alle veiligheid bestellen we een tapasplank voor twee personen en een flesje pinot Grigio uit Zuid-Tirol.

Akkoord, we hadden met de naam van de tapasplank kunnen vermoeden dat het niet maar over gewoon enkele schijfjes salami en wat kaasblokjes zou gaan. Toch is de ‘antipasto esagerato’ echt wel de meest uit de kluiten gewassen aperoplank die ik al op tafel zag verschijnen, en al zeker voor twee personen. Verschillende soorten kazen en charcuterie, maar ook gefrituurde omelet van pasta, frisellen, gehaktballetjes, aardappelkroketten op verschillende manieren en ga zo maar door.

We kijken elkaar aan met een mix van teleurstelling en goesting. Goesting om erin te vliegen, teleurstelling omdat we beseffen dat we dit nooit volledig op zullen kunnen, en al zeker niet in combinatie met mijn Mezza manica met inktvis, mosselen, zucchini en uiteraard parmigiano en de Orecchiette al ragù Barese van Belinda met horse roll die 4 uur lang in tomatensaus heeft staan pruttelen.

La Grande Bouffe in Bari.

Na het eten beginnen we stroef aan onze stadswandeling. Onze eerste culinaire kennismaking met Bari was ongezien lekker, maar ligt zwaar op de maag. Zelfs na een uur struinen langs de haven en door de oude stad kan er zelfs, als aangename verpozing, geen espresso bij.

Er zijn nochtans terrasjes genoeg, en ook al is het nog geen hoogseizoen en ook al is het naar onze normen al ver voorbij lunchtijd, ze zitten goed vol. We passeren zelfs terrasjes waar aan de overkant van het smalle straatje een bordje tegen de gevel hangt: ‘wachten vanaf hier’.

Bari is een ontdekking voor ons. We zijn zonder verwachtingen aangekomen en, ondanks de maagverzakking, enthousiast weer vertrokken. De mix van oude architectuur, de typische smalle straatjes en steegjes met was die van gevel tot gevel hangt te drogen, de pittoreske pleintjes, … Hier komen we zeker nog terug.