De tijd om Valencia te bezoeken lijkt kort. We mogen pas om 9 uur van boord en om half 3 varen we reeds af naar Marseille, onze eindbestemming.
We nemen daarom de taxi naar het centrum. De white cabs hebben er hun eigen rijstroken, wat ervoor zorgt dat die taxichauffeurs veilig vaart kunnen maken. Voor 15 euro staan we even later in het hart van de door Eddy Wally eindeloos bezongen stad.
Ter vergelijking: een uitstap onder begeleiding van een gids zou ons 85 euro per persoon kosten. We willen geen re-run van gisteren en ontdekken daarom op eigen kracht de derde grootste stad van Spanje.
De meer dan 9 km lange Jardines de Turia trekt een groene gordel rond de oude stad. De aangelegde tuin in een vroegere rivierbedding wordt geregeld onderbroken door sportvoorzieningen, speelpleinen en plantsoenen, waardoor de inwoners van de stad een enorme groene, open ruimte vlakbij hebben.
Een droom die de mannen van Ringland in Antwerpen ook hebben wanneer de ring overkapt wordt, al zal het dak van de ring bij ons waarschijnlijk iets commerciëler ingevuld worden, al was het maar om de bouwkosten te recupereren.
Valencia is een prachtige, rustige stad, die veel weg heeft van een openluchtmuseum met sfeervolle pleinen en overal indrukwekkende architectuur. Er zijn twee grote mercado’s, eentje ondergronds en een grote overdekte marktplaats in het oude hart, vlakbij de grootse zeebeurs van Valencia. La Lonja de la Seda is een Gotisch gebouw waarvan vooral de volumineuze hal in heel wat architectuurboeken te vinden is. De hal dankt haar volume aan de schroefvormige, gedraaide zuilen waartussen kooplui eeuwenlang deals sloten, als notoire voorgangers van de oranje president.
Het is gezellig druk in Valencia. Een vrij plekje vinden op een niet al te sjofel terras is dan ook niet evident. En we willen daarenboven niet gewoon wat snelle inspiratieloze fastfood. Dat maakt het er niet makkelijker op.
We vinden een authentieke zaak op enkele honderden meters voor het einde van onze wandeling. Valencia is de geboorteplaats van de paella, dus bestellen we allebei onze eigen portie, in lijn met onze smaak. En om te beginnen, zoals elke apero-Belg betaamt, gaan we voor een tapasschotel met lokaal lekkers. Wanneer die een klein uur later wordt afgeruimd, weten we dat de paella een onmogelijke zaak zal worden. Wij, brave Belgen, zijn opgevoed om alles op te eten wat wordt opgediend. Vanmiddag, sorry beste landgenoten, falen we hier royaal in. Niet alleen de tapasschotel maar ook de paella gaat voor een groot deel onaangeroerd terug naar af. Niet uit onvrede, wel uit dikkebuikige onkunde.
Gelukkig kunnen we ons heel de tijd laven aan voortreffelijk gemaakte sangria, niet uit een beker deze keer, maar voor echt.
Ook wanneer we terugkeren naar de Seaside zit de Spaanse sfeer er dik in. In het atrium weerklinkt Eviva Espana, een Spaanse hit die zijn roots in Vlaanderen vindt.
Omdat we aan de vooravond van ons vertrek zijn, moeten we de koffers voor we gaan slapen al aan de kamerdeur zetten.
Terwijl ze worden opgepikt, genieten we van een laatste show in het theater met als centrale artiest Michael Jackson. Niet dat ze de moonwalker uit de dood hebben doen herrijzen – die mannen van MSC hebben ook hun metafysische grenzen – maar de King of Pop lijkt vanavond wel even terug onder ons. Op drie kwartier tijd passeren al zijn hits op een podium met dansers in aangepaste kostuums, in een mix waar Ronny Caslo goedkeurend naar zou luisteren.
We are the world … verbonden door de 7 zeeën.
Vanop ons balkon zien we in de verte land. Vaak als duistere schemering, maar soms ook levendig licht, wanneer we Barcelona passeren.
Deze cruise was voor mij na 10 jaar de bevestiging en voor Belinda de ontdekking van zorgeloos genieten op zee. Dit smaakt naar meer.
(16 mei 2024)
sur ma route 
Plaats een reactie