Starbucks sangria op Ibiza

Hoewel de boot zo hoog is als de Ijzertoren en zo breed als een Boeing 737, heeft Belinda de voorbije nachten de zachte schommelingen van de MSC Seaside gevoeld. Ik niet, ik ben iedere avond als een blok in slaap gevallen op het heerlijke bed na een laatste frisseneusmomentje op het balkon.

Vanmorgen werd ik wel abrupt wakker van de deining. Niet dat ik fluks op zoek ging naar een houten deur waar ik Belinda op zou kunnen leggen, terwijl ik me watertrappelend en hangend aan de deur voortdurend de bedenking zou maken: pas ik daar nu bij op of niet?
Toch was het de eerste keer dat ik het schip voelde rollen. Waarschijnlijk was de man die de twee hendeltjes moest bedienen op de brug even een warme chocomelk gaan halen.

Vandaag verkennen we Ibiza. En we doen dat à la Reizen Schoeters destijds: met de bus. Bericht aan mezelf: je bent definitief oud.

Er zijn verschillende bussen voorzien voor de excursie, gegroepeerd per taal. Dat maakt het een stuk aangenamer dan de Behind the scenes gisteren waar alles zowel in het Engels, Italiaans als Spaans verteld werd. Niet moeilijk dat die toer 4 uur geduurd heeft.

Wij zitten, volgens de vouchers die we gisteren op ons bed vonden, in bus 3, de Engelse bus. Wanneer we de cruiseterminal verlaten, staat een enthousiaste kerel met een MSC-bordje te zwaaien met een grote 3. Het is Carlos. Zijn accent heeft wat weg van Manuel uit Fawlty Towers, ook al is hij een native Ibiziaan en komt hij niet uit Barcelona.

Het eerste stuk van de vier uur durende excursie is ronduit saai. Carlos ratelt maar door over hoe het leven op Ibiza er voor de locals aan toe gaat, terwijl we ondertussen door troosteloze industriewijken en de luchthaven rijden. Het eiland gaat elke dag in siestamodus van 14 tot 17 uur, dan beginnen ze aan de tapas, om uiteindelijk rond 22 u aan het avondeten te beginnen. Het beeld van de luie Spanjaard wordt door onze lokale gids met brio verdedigd, “because it’s too ‘chot in tie afternoon”.

Hij vertelt over hoe duur het is om hier iets te kopen. Hij wijst naar huizen en noemt prijzen die inderdaad duizelingwekkend zijn. Maar wie wíl hier nu wonen? Langs een drukke weg, tussen de industrie?

Iets verderop, na een aantal zoutwinningsbekkens, stoppen we aan een strandje waar de horeca nog in opbouw is na de wintermaanden, ter voorbereiding van de hoogzomer. Een idyllisch plaatje, maar onze lippen in een sangria dippen zit er niet in.

Eerst krijgen we nog een uitleg over de zeer hoge vochtigheidsgraad op het eiland en het gebrek aan regen. Over het feit dat er 4 miljoen toeristen tussen april en oktober afzakken naar Ibiza. Over het drukke verkeer dat te wijten is aan de moeders die hun kids net voor de siësta begint van school gaan halen. Enfin, redelijk nutteloos allemaal, aangezien we net de vibes van het eiland willen leren kennen. Niet in de discotheken, want daar ben ik te oud voor (zie hierboven), maar wel aan een haven of zo, op een terras met wat doffe, zachte beats.

En we zijn duidelijk niet alleen want iedereen gaat in San Antonio bij de eerste échte busstop met ‘freetime’ op zoek naar een terras. We krijgen hiervoor exact 30 minuten. Uw tijd gaat nu in, zou Jos Brink zaliger zeggen.

Een terras hebben we gelukkig al snel gevonden, samen met Paul en Jacqueline, onze tafelburen van het schip. Het is gezellig ingericht met verschillende soorten stoelen en banken uit de kringloopwinkel, vlijtig in elkaar gevezen steigerhout en lampjes voor de sfeer. Het zicht op de haven en het voorbijkomende schaarsgeklede maar ook dik ingeduffelde volk is prachtig.

Het terras loopt vol, en de jongedame die de bestellingen opneemt, beleeft haar mentale siësta. Ze loopt chill van tafel naar tafel en tokkelt wat op haar digitale bakje. We hopen dat ze op dat moment bestellingen doorgeeft aan de bar en niet ondertussen een Insta-post aan het plaatsen is over de gewaarwording van een eerste zweetdruppel op haar voorhoofd.

Het gaat niet vooruit. We hebben al drie keer oogcontact gemaakt, drie keer gevolgd door een ‘ik kom langs’-knikje, maar er gebeurt iets. Ondertussen is een kwartier verstreken. We verliezen stilaan de hoop. Is dit nu Ibiza? Uren rondrijden door een troosteloos landschap en droog de boot terug op? Dit kan de Schepper niet bedoeld hebben.

Exact 14 minuten voor we terug op de bus verwacht worden, komt de stressvrije dienster even langs om te vragen wat we willen hebben. Mijn vraag of het überhaupt nog lukt om op die tijd een sangria te krijgen, zonder die ad fundum te moeten leeg drinken, glijdt van de meid af als water van haar met zonnecrème ingesmeerde lijf.

Ze noteert onze kan sangria en vraagt of we ook iets willen eten. Hallo? Er zijn nog 13 minuten over! Bestel die kan sangria nu gewoon!

Zalig toch? Zo’n vakantie.

Vijf minuten voor take off komt ze met een kan sangria naar onze tafel. Met die stukken fruit erin, voelt niemand de behoefte om Am prosit in te zetten om daarna de daad bij het woord te voeren.

Een andere meid die onze nood wel lijkt te begrijpen, stelt voor om de sangria te verdelen over vier hoge kartonnen bekers, zodat we onze drankjes kunnen meenemen. Starbucks sangria, het is weer wat anders.

Met onze kartonnen bekers in de hand wandelen we naar de bus die net zoals onze cruiseboot een laatste waarschuwing voor vertrek geeft. Niet met een zware grondtoon die een volledige haven doet daveren, maar met zenuwachtig geclaxonneer door de buschauffeur.

Ook de rit naar de oude stad van Ibiza is weinig ontspannen. Carlos geeft talloze keren aan hoe we na het bezoek aan het oude centrum terug naar de boot kunnen geraken: samen met hem per bus, per shuttlebus en per shuttleboot.

We komen iets over half vier aan in de oude haven. Carlos wil met ons te voet tot het hoogste punt gaan, dat ligt niet alleen qua hoogte, maar ook qua afstand ver van ons af. Doodleuk vertelt hij er bij dat, wanneer we samen met hem de bus terug willen nemen naar de boot, we om kwart voor 5 in de bus moeten zitten. Iets meer dan een uur tijd dus, voor weer een schijnbaar onmogelijke opdracht. De tijd gaat nu in!

Vreemd genoeg lijkt Carlos zelf nu alle tijd van de wereld te nemen. Het wandeltempo ligt laag, toch naar onze normen en hij vertelt boeiend over het verleden van de stad. Wat een verschil met het eerste deel van de excursie. Telkens wanneer we aan een ander gedeelte van de stad komen, geeft hij tekst een uitleg. Over hoe de verdediging destijds gebeurde met een enorme verdedigingsmuur, maar ook door binnen deze omwalling zones te maken die ook iedere keer door een hoge muur afgeschermd waren.

Via smalle steegjes, talloze winkeltjes en terrassen brengt hij ons naar de tweede zone binnen de omwalling waar we een prachtig zicht hebben op de oude en de nieuwe haven waar ons schip machtig de lat legt. Het zeewater is kristalhelder. Vanop grote hoogte zien we de vissen zwemmen.

Carlos vraagt wie nog hoger wil klimmen. Ik check mijn gsm. Die geraakt nooit op tijd terug, bedenk ik me. Anderzijds, we zijn bij de gids en als die gelooft dat er nog tijd is, wie zijn wij dan om hem in dit unieke kader van middeleeuwse gevels tegen te spreken.

We komen uiteindelijk tot aan de voet van de kathedraal die op dit moment gerenoveerd wordt. Het zicht is adembenemend.

Carlos is zichtbaar gelukkig, ook al zijn wij ongetwijfeld zijn 3000ste groep die hij tot bovenaan de oude stad brengt. Ook in de afdaling kan hij het niet laten om overal uit zichzelf uitleg bij te geven, ook al loopt zijn eigen Wedden dat-klok al op zijn laatste seconden. Ook wanneer medepassagiers vragen stellen, neemt hij uitgebreid de tijd. Wat een verschil met het eerste deel van de excursie.

Uiteindelijk komen we een kwartier te laat aan de bus. Tegen de medepassagiers die niet mee waren gegaan naar de top en wel op tijd waren, zegt hij gewoon ‘Spaanse tijd’ en met de relativering komt de vrolijke Ibiziaan bij iedereen weg.

Op de cruiseboot klimmen we ook voor de eerste keer naar de 19de verdieping, naar het hoogste punt, niet met de trap, maar met de lift. Onze kuiten hebben we daarnet al genoeg uitgedaagd.

Alle gebouwen, constructies en schepen liggen in Ibiza meters, zelfs tientallen meters onder het hoogste dek. De MSC Seaside torent boven de volledige omgeving uit en moet alleen voor het hoogste punt van de oude stad de duimen leggen.

(15 mei 2024)