Wijn slurpen in Ierland

Mary, de lieve gastvrouw van de Pinewood Lodge vraagt ons wat we graag als ontbijt willen.

Er staat al een basis aan buffet met vers fruit, cornflakes, yoghurt, brood, smeergoed en dat soort zaken, maar een echt Iers ontbijt moet blijkbaar altijd bestaan uit iets waar werk van gemaakt is.

Ik ben een francofiel, altijd al geweest, maar op ontbijtvlak scoren Franse chambres d’hôtes doorgaans zeer slecht. Er gaat een zekere tristesse uit van de confituur die je op een stukje Frans brood of op een croissant moet smeren omdat er voor de rest amper iets op een ontbijtbuffet staat.

Dan hebben de Ieren het beter voor mekaar. Je kunt je ei op alle mogelijke manieren laten klaarmaken, ze draperen er nog zalm, worst, spek of ander lekkers naast en geven er ook prima brood bij: soda bread. Heerlijk!

Onze lunchpakketjes zijn uitgebreider dan gisteren.

Naast de in zilverpapier ingepakte sandwiches, geeft ze ook een vruchtensapje mee en een KitKat.

Het lijkt wel alsof we naar de lagere school gaan.

Alleen de afscheidszoen en de dikke knuffel ontbreken.

‘Smeer je zeker nog in met de zonnecrème die ik heb klaar gezet, want de zon gaat weer hevig zijn vandaag,’ zegt ze bemoederend.

Voor de Amerikanen die vanuit Glendalough verschillende wandellussen doen, print ze ‘de lus voor vandaag’ uit die ze ook nog even lamineert. Just in case.

Wat een zalig mens.

Michael, haar man, brengt onze spullen naar de volgende stop en de Amerikanen naar hun startplek.

Wij vertrekken aan de B&B en wandelen langs het mooie meer naar het eigenlijke startpunt van de wandeling die start met een redelijk steile klim.

Belinda moet geregeld even gaan zitten omdat ze last heeft van haar voet. Op haar kleine teen zit een blaar die opspeelt omdat ze doorloopt tot onder haar teennagel. Terwijl Belinda prikt, plakt en windelt, heb ik tijd om even op adem te komen.

De hoogteverschillen vandaag liggen binnen het haalbare van amateur-hikers maar er zijn niettemin enkele pittige stukken bij.

De landschappen wisselen elkaar in recordtempo af: uitgestrekte vlaktes, weilanden met wolkjes op poten en bossen waar bomen heraangeplant werden tussen de stronken van de vorige generatie. En net als gisteren zorgt opnieuw een rivier voor een zenmomentje wanneer we op de brug boven de Glenmacnass River staan.

Het is een welkom rustpunt voor we aan de laatste serieuze klim van onze wandelreis beginnen.

En opnieuw is het uitzicht wanneer we eenmaal boven zijn subliem.

De Glendalough vallei baadt in de zon.

In de bar van het lager gelegen Glendalough hotel bestellen we two pints. Dat hebben we wel verdiend. 4 zelfs. En dus bestellen we er nog twee.

Glendalough staat bekend om zijn religieuze verleden. De site werd gesticht door Saint Kevin in de zesde eeuw en werd een belangrijk centrum voor de ontwikkeling van de Ierse kerk.

Nog steeds komen er jaarlijks miljoenen mensen naar Glendalough om de ruïnes te bezoeken.

De oude ‘kathedraal’ op de site is naar hedendaagse normen eigenlijk maar een klein kerkje maar was met de bouwtechnieken van toen groot voor die tijd. Ze levert in elk geval vandaag nog steeds prachtige Instagrambeelden op, net als de rest van de site.

Deze slideshow vereist JavaScript.

We gaan te voet naar Lough Dan House, onze laatste B&B.

Een lange, slanke vrouw komt opendoen. Ze loopt houterig en is een beetje stijf zoals Theresa May en met een beetje fantasie lijkt ze er nog op ook.

Theresa toont ons het uitgebreide salon van de gastenzone die gemeenschappelijk is voor alle logees en begeleidt ons daarna naar onze kamer.

We checken alvast onze reisopties voor morgen. Officieel zit onze wandelvakantie er morgenvroeg immers op, maar ik heb nog een extra dag Dublin geboekt.

Om vanuit Glendalough in de hoofdstad te geraken, zijn er twee opties: de bus die morgenvroeg om 7 uur vertrekt of een taxi.

Één optie dus eigenlijk.

We vragen Theresa om een taxi voor ons te regelen.

The Wicklow Heather restaurant ligt op 500 meter van de B&B. Het duurt even voor we een plekje krijgen toegewezen, want ook in deze eettent is het een drukte van jewelste.

Terwijl we wachten op de kaart, lopen de serveuses af en aan. Het geeft ons de tijd om het gezellige interieur in ons op te nemen.

Net zoals dinsdag in Johnnie Fox’s hangt het restaurant vol met schilderijen, oude reclames voor bier, vintage telefoontoestellen en andere antiquiteiten. Zelfs aan het plafond hangen er kaders.

Na een tijdje komt een ober ons vragen of iemand ons al had geholpen. We zien er waarschijnlijk zielig en uitgehongerd uit. Hij monstert onmiddellijk het jonge meisje dat ons de tafel had toegewezen om ons een menukaart te geven.

Vanaf dan gaat het razendsnel. We hebben nog maar net de kaart in onze handen en ze staat er al opnieuw om onze bestelling op te nemen. Voor de wijnkaart moest ze terug, want die was ze vergeten. En terwijl we even later net beslist hebben welke witte en rode wijn we willen bestellen, staat ze er al terug met de voorgerechten. Kom op!

Bij de laatste hap van ons voorgerecht is ze er eindelijk met de Chardonnay en het slechte nieuws dat de gevraagde rode Zuid-Afrikaan er niet meer is. We gaan dan maar voor een Lussac Saint-Emilion.

Of we hem willen proeven?

Uiteraard … en nu gaan wij het tempo bepalen.

We starten met indringend te kijken naar de potentiële godendrank terwijl we het glas cirkelvormige bewegingen laten maken en de wijn laten spelen met het licht van de kaars die romantisch tussen ons in staat te wezen. Dan ruiken we een eerste keer en laten we de wijn walsen op een manier dat half Oostenrijk er bloedgeil van zou worden. We kijken voor een tweede keer, of zoals ze het bij Temptation Island zeggen: we ‘kijken kijken’.

Dat mag even duren.

Nadat we een tweede keer onze neus z’n ding laten doen, proeven we een teug. Om de wijn te kietelen, slurpen we stijlvol, maar toch voldoende luid terwijl we ‘moeilijk kijken’ naar het glas.

Als volleerde slurpers weten we de spanning op te bouwen zodat de jonge meid die het onderscheid niet kent tussen halfvolle melk en rode Bordeaux een beetje zenuwachtig begint te worden.

We laten een korte stilte vallen en geven dan een bemoedigend knikje dat ze de glazen mag vullen.

En vullen mag je letterlijk nemen.

Als wijnanalfabeet slaagt ze erin de grote glazen voor driekwart te vullen, zodat er nog slechts een fractie wijn in de fles overblijft.

De voorgerechten hebben weinig smaak. De Irish stew en de zalm daarentegen zijn correct en puur. De hoofdprijs gaat echter naar de side dish: de aardappelgratin met knoflook.

Komt het door de naschokken van de pittige wandeltochten, door de wijn, door de pittoreske omgeving, ik weet het niet, maar we blijven nog lang na het hoofdgerecht aan tafel zitten voor we moe maar voldaan terugkeren naar good old Theresa.